Rzęcholino

Parę inten­syw­niej­szych dni i już blog total­nie zapusz­czo­ny. Zimy na dwo­rze nie ma wca­le, więc trze­ba się zado­wo­lić jakimś sta­rym zdjęciem.

A do domciu Rzę­cho­li­no.

DSCF3538

Zima w parku

Rok aka­de­mic­ki spra­wia, że nie mam cza­su, aby się tu roz­pi­sy­wać. Nie mam też na to spe­cjal­nej ocho­ty, ani tema­ty. Mógł­bym napi­sać coś o wybo­rach samo­rzą­do­wych, bo to w sumie dosyć cie­ka­we: miesz­kań­cy Kali­sza mie­li dosyć Pęche­rza, a miesz­kań­cy Pozna­nia – Gro­bel­ne­go. Janusz Pęcherz raczej nie był złym pre­zy­den­tem Kali­sza, Gro­bel­ny Pozna­nia też nie – ale nie­wąt­pli­wie czas na zmianę.

Tydzień temu mia­łem chwi­lę, by pójść na poznań­ską Cyta­de­lę i, choć było nie­by­wa­le zim­no, nie żałuję.

CAM01794

CAM01798

CAM01805

CAM01815

Cytadela

Pierw­szy w tym roku week­end w Pozna­niu; pierw­sza jesień. To dobra oka­zja do zro­bie­nia zdjęć.J_cytadela_3

J_cytadela_1

J_cytadela_2 J_cytadela_4 J_cytadela_5

Morfina

Trwa już dru­gi tydzień roku aka­de­mic­kie­go, ale to nie zna­czy, że prze­sta­łem czy­tać. Bo czy­tam, nie tyl­ko podręczniki.

W tam­tym tygo­dniu skoń­czy­łem „Mor­fi­nę” Szcze­pa­na Twar­do­cha. Docho­dzę do wnio­sku, że zdol­no­ści inter­pre­ta­cyj­ne tek­stów lite­rac­kich w znacz­nej chy­ba mie­rze utra­ci­łem; a może wca­le nigdy ich nie mia­łem (przy­naj­mniej w odnie­sie­niu do powie­ści tego typu)? Filo­log tę książ­kę zdia­gno­zo­wał­by jako powieść post­mo­der­ni­stycz­ną (czy­taj: trud­ną do zdzier­że­nia): wie­lu nar­ra­to­rów, roz­chwia­ny emo­cjo­nal­nie boha­ter, wąt­pli­wo­ści co do toż­sa­mo­ści, dziw­ne „gło­sy zni­kąd”, retro­spek­cje, intro­spek­cje, prze­nie­sie­nia do przy­szło­ści itd. Książ­kę czy­ta się nader przy­jem­nie i nie mam wąt­pli­wo­ści co do tego, że były to pie­nią­dze dobrze zain­we­sto­wa­ne, bo pió­ra Twar­do­cha jest bar­dzo spraw­ne, z pew­no­ścią spraw­niej­sze niż moje palusz­ki bie­ga­ją­ce po kla­wia­tu­rze piszą­ce te słowa.

W jego powie­ści nie bra­ku­je wie­lu bły­sko­tli­wych porów­nań, pięk­nie uży­tych prze­kleństw, boga­te­go folk­lo­ru języ­ko­we­go; nie ma tu żad­nej pru­de­rii – nie jest więc to lek­tu­ra dla każ­de­go, a przy­naj­mniej nie dla osób, któ­re nie mają dystan­su do rze­czy­wi­sto­ści (i historii).

Nie będę pisał, o czym książ­ka jest, bo każ­dy może się sam przekonać.

Wie­le miej­sca moż­na by też poświę­cić samej oso­bie auto­ra, któ­ry jest „zade­kla­ro­wa­nym ślą­skim patrio­tą”. Jest chy­ba tak­że w pew­nym sen­sie mistrzem w kre­owa­niu wła­sne­go wize­run­ku. Wystar­czy spoj­rzeć na jego sta­re i nowe zdję­cia (odsy­łam do Google Obrazy).

Mdłe barwy

Już w śro­dę roz­po­czął się rok aka­de­mic­ki, dla mnie już V. Jed­nak ja zaję­cia mia­łem tyl­ko w teo­rii, bo w rze­czy­wi­sto­ści praw­dzi­wa pra­ca roz­pocz­nie się od ponie­dział­ku. Ale to na razie nieważne!

Dzi­siaj zno­wu wybra­łem się na rower z myślę, że nie wiem, czy jesz­cze się uda w tym roku. Pogo­da jest bar­dzo abs­trak­cyj­na; gdy­by to było lato, to przy 13 – 15 stop­niach nigdy nie wyszedł­bym z domu, ale teraz nie ma co narze­kać. Rzu­ca się w oczy, że świat jest jak­by uśpio­ny i bar­wy stra­ci­ły blask. To nowe spoj­rze­nie na zdjęcia!

Wczesnojesienne kolory nie są już tak żywe
Wcze­sno­je­sien­ne kolo­ry nie są już tak żywe
Ulubione okolice
Ulu­bio­ne okolice
Prawie jak Chełmoński
Pra­wie jak Chełmoński
Pole
Pole
Mdłe jesienne barwy
Mdłe jesien­ne barwy
Trochę kolorów
Tro­chę kolorów

Poznań

Jutro roz­po­czy­na się rok aka­de­mic­ki. Ale ja swo­ją obec­no­ścią inau­gu­ra­cji nie pla­nu­ję uświet­niać. Mogę sobie potem obej­rzeć w internecie.

Dopie­ro, co roz­po­czy­na­łem pierw­szy rok stu­diów, a już roz­po­czy­nam ostat­ni. Co tu dużo pisać… Zaję­cia, wykła­dy, prak­ty­ki, pra­ca magi­ster­ska – czas zaczy­nać. Zno­wu wyru­szam do Pozna­nia i czu­ję się tro­chę jak hob­bit opusz­cza­ją­cy swo­ją norę. Cho­ciaż to już po raz piąty.

Ostat­nie dni waka­cji tra­dy­cyj­nie na rowerze.

Mgła dzisiaj spowiła Kalisz. Było deszczowo.
Mgła dzi­siaj spo­wi­ła Kalisz. Było deszczowo.
Wczoraj był piękny letni dzień.
Wczo­raj był pięk­ny let­ni dzień.
Jaka to pora roku?
Jaka to pora roku?

Ulica Alberta

Przy­po­mnia­ła mi się dzi­siaj moja wyciecz­ka do Rygi, a w szcze­gól­no­ści jed­no miej­sce – zachwa­la­na przez wszyst­kich – uli­ca Alberta.

Powy­żej znaj­du­je się film z serii Spa­cer z amba­sa­do­rem dostęp­ny na kana­le Mini­ster­stwa Spraw Zagra­nicz­nych RP na YouTu­bie. Film jak naj­bar­dziej odda­je cha­rak­ter i atmos­fe­rę Rygi. Mowa w nim tak­że o uli­cy Alber­ta, jako przy­kła­dzie wspa­nia­łej ryskiej secesji.

O uli­cy Alber­ta rzecz jasna mówią wszel­kiej maści prze­wod­ni­ki. Na każ­dej pocz­tów­ce są zdję­cia tam­tej­szych osza­ła­mia­ją­cych kamienic.

Tak więc ja, rusza­jąc do Rygi – mia­łem już w gło­wie obraz: ULICA ALBERTA! Byłem cał­ko­wi­cie prze­ko­na­ny, że rze­czo­na uli­ca jest jakąś olbrzy­mią arte­rią, ser­cem mia­sta, jego duszą itp. itd. Oka­za­ło się jed­nak, że uli­ca Alber­ta jest w cen­trum mia­sta, ale jest to mała ulicz­ka bez zna­cze­nia. Ma nie wię­cej, niż 200 metrów dłu­go­ści, sze­ro­ko­ścią tak­że nie impo­nu­je. Nie miesz­czą się przy niej żad­ne waż­ne insty­tu­cje. Miesz­kań­cy tam nie zaglą­da­ją. Łażą tam­tę­dy jedy­nie tabu­ny turystów.

Praw­dą jest, że pięk­ne kamie­ni­ce fak­tycz­nie tam sto­ją. Mimo to, czu­łem się tro­chę oszu­ka­ny. Byłem wręcz tym zaże­no­wa­ny, bo ta uli­ca choć pięk­na, jest wła­ści­wie wymarła.

Ten budynek we wszystkich przewodnikach reprezentuje ulicę Alberta, ba! - całą Rygę. Ale wcale na ulicy Alberta się nie znajduje.
Ten budy­nek we wszyst­kich prze­wod­ni­kach repre­zen­tu­je uli­cę Alber­ta, ba! – całą Rygę. Ale wca­le na uli­cy Alber­ta się nie znajduje.
Renowacja secesyjnych kamienic jest niebywale droga.
Reno­wa­cja sece­syj­nych kamie­nic jest nie­by­wa­le droga.

UlicaAlberta_3

Ciekawe, czy pięknie jest także w środku?
Cie­ka­we, czy pięk­nie jest tak­że w środku?

UlicaAlberta_7

UlicaAlberta_6

UlicaAlberta_5

Nędza życia on line

Wha­t’s on your mind? from Shaun Hig­ton on Vimeo.

Powy­żej znaj­du­je się link do cie­ka­we­go fil­mu (nie uda­ło mi się go wgrać na stro­nę). Obraz ludzi kre­owa­ny na por­ta­lach spo­łecz­no­ścio­wych jest ewi­dent­nie na pokaz i nijak ma się do rze­czy­wi­sto­ści. Ludzie two­rzą swo­ją alter­na­tyw­ną „twarz” w inter­ne­cie, ale jest ona taka, jaka chcie­li­by, żeby była; nie odzwier­cie­dla rze­czy­wi­sto­ści. Jest to z pew­no­ścią spo­sób na popra­wie­nie sobie samo­po­czu­cia poprzez wzbu­dze­nie u innych nie­za­słu­żo­nej aprobaty.

Statystyka psuje humor

Parę dni temu w „Dużym for­ma­cie” uka­zał się repor­taż opo­wia­da­ją­cy o tym, jak się żyje bez łazien­ki. Dla kogoś, kto miesz­ka w mie­ście, jest wła­ści­wie nie­wy­obra­żal­ne, ale jed­nak oka­zu­je się, że rodzin pozba­wio­nych takie­go osią­gnię­cia XX wie­ku jest cał­kiem spo­ro, nie tyl­ko na wsi.

Pod arty­ku­łem znaj­du­je się kar­to­dio­gram wyraź­nie wska­zu­ją­cy, że gra­ni­ce zaco­fa­nia pokry­wa­ją się z gra­ni­ca­mi zabo­rów. Cho­dzi wła­ści­wie wyłącz­nie o zabór rosyj­ski. Kalisz znaj­du­je się na tere­nie byłe­go zabo­ru rosyj­skie­go (choć bar­dzo na zacho­dzie), więc posta­no­wi­łem spraw­dzić, jak to u nas wyglą­da. Się­gną­łem więc po dane GUSu.

Zestawienie danych dotyczących % gospodarstw domowych wyposażonych w łazienki na przestrzeni lat w regionach (dane GUS)
Zesta­wie­nie danych doty­czą­cych % gospo­darstw domo­wych wypo­sa­żo­nych w łazien­ki na prze­strze­ni lat w regio­nach (dane GUS)

Praw­dę mówiąc, dane mnie zasko­czy­ły. Wyni­ka z nich, że obec­nie w Kali­szu 94,2% miesz­kań ma łazien­ki; jest to mniej niż prze­cięt­nie w Pozna­niu, Wiel­ko­pol­sce i w Pol­sce (w mia­stach i na wsi!). Może­my sobie popra­wić samo­po­czu­cie patrząc na dane doty­czą­ce lubel­skich wsi, ale to raczej mar­ne pocieszenie.

Sprawdź­my zatem, jak jest w innych obszarach.

Wyposażenie w % gospodarstw domowych w 2013 roku (dane GUS).
Wypo­sa­że­nie w % gospo­darstw domo­wych w 2013 roku (dane GUS).

Tutaj Wiel­ko­pol­ska w teo­re­tycz­nie przo­du­je, ale róż­ni­ce są minimalne.

PS. To jest trzech­set­ny wpis na blogu.

Babie lato

Zbli­ża się babie lato, któ­re jest wyjąt­ko­wo sym­pa­tycz­ne. Poran­ki są zim­ne i mgli­ste, ale wciąż jest dosko­na­ła pogo­da do jaz­dy na rowe­rze. Tak jak wczo­raj (25 km) czy dzi­siaj (30 km).

W drodze do Kościelnej Wsi
W dro­dze do Kościel­nej Wsi
Kościelna Wieś
Kościel­na Wieś
Przy tamie
Przy tamie
W Chełmcach - późne lato
W Chełm­cach – póź­ne lato
Komen­tarz nie jest potrzebny

Dawna droga

Od cza­su jak powró­ci­łem z moje­go wyjaz­du waka­cyj­ne­go, nie poje­cha­łem na żad­ną więk­szą rowe­ro­wą wyciecz­kę. Dzi­siaj więc nad­ro­bi­łem 20 km. Jecha­łem tra­są, któ­rej daw­no nie odwie­dza­łem, czy­li przez Żydów i Borek.

Dodam też, że zbli­ża się koniec waka­cji. W sumie jesz­cze dwa tygo­dnie. W te waka­cje zaczą­łem pisać swo­ją pra­cę magi­ster­ską. Choć plan mam zatwier­dzo­ny, nie wiem, na ile robię to dobrze. W dodat­ku wymy­śli­łem sobie bada­nia, któ­re muszę teraz przeprowadzić 🙁 …

Jakoś szcze­gól­nie podo­ba mi się to prze­świe­tlo­ne zdjęcie.