sierpień 2012 - Silva rerum

31 sierpnia 2012

Organy i Blues Brothers

Dzisiaj ostatni dzień sierpnia, więc powinienem napisać jakąś sentymentalną bzdurę: że jaka szkoda, że koniec lata etc. Dla mnie ani szkoda, ani koniec. Po pierwsze przede mną jeszcze miesiąc wakacji (wszyscy mogą zazdrościć), a po drugie koniec lata też jeszcze się nie zbliża (ja tego przynajmniej nie czuję). A nawet jak się skończy, to co z tego? Jesień też jest fantastyczna.

Tydzień temu byłem na koncercie Kaliskiego Forum Organowego. Koncerty są dosyć fajne pomijając okropnie niewygodne ławki w kościele garnizonowym. Nie do zniesienia jest też ględzenie konferansjera pomiędzy utworami: intelektualna zupa, które i tak nikt nie jest w stanie zrozumieć ani spamiętać.

Jutro coś zupełnie innego: koncert Blues Brothers. Nie spodziewałem się, że przyjadą kiedyś do Kalisza (w ogóle wcześniej nie wiedziałem, że koncertują).

19 sierpnia 2012

Cyryl na niedzielę

Sejm ma wakacje, więc w zasadzie w mediach posucha. Szczególnie w tych żywiących się tanią 1‑dniową sensacją; tj. w telewizjach informacyjnych.

Wszystkie telewizje powinny więc dziękować Episkopatowi Polski za to, że do spółki z Rosyjską Cerkwią Prawosławną na kilka dni zapewnił im temat do maglowania: mianowicie wizytę patriarchy moskiewskiego Cyryla w Polsce. W jej trakcie doszło do „przełomowego”, „bezprecedensowego” [posługując się językiem telewizji] wydarzenia, a mianowicie do podpisania wspólnego orędzia. Dodam tylko, że to ten sam Cyryl, który niedawno został zaatakowany biustem przez ukraińskie feministki (naszym feministkom wizyty w ten sposób ubarwić się nie chciało).

Gdy chodzi o treść orędzia, to nie jest to może coś nadzwyczajnego, ale zawsze miło, że przedstawiciele dwóch wielkich wyznań choć raz wykazali odrobinę dobrej woli. Za to abp Michalik zyskał sobie pewnie jakiegoś plusa u części społeczeństwa, dla której do tej pory był tylko radiomaryjnym inkwizytorem.

W tekście zawarto miłość, przyjaźń i braterstwo, ale nie darowano sobie jak zwykle „palących problemów”, tj. wałkowanych od rana do wieczora aborcji, in vitro etc.

Pod pretekstem zachowania zasady świeckości lub obrony wolności kwestionuje się podstawowe zasady moralne oparte na Dekalogu. Promuje się aborcję, eutanazję, związki osób jednej płci, które usiłuje się przedstawić jako jedną z form małżeństwa, propaguje się konsumpcjonistyczny styl życia, odrzuca się tradycyjne wartości i usuwa z przestrzeni publicznej symbole religijne.

Ładnie to skomentował J. Hartman:

Sam dokument jest zlepkiem pyszałkowatych frazesów o „pojednaniu” (to, że wy się tam żrecie między sobą, nie znaczy, że Polacy i Rosjanie mają jakieś szczególne złe relacje i potrzebne im „pojednanie”!) z typowymi połajankami fundamentalistów, którzy wspólnym szyfrem trwożliwie egzorcyzmują wszystko, co wydaje im się zagrażać ich pozycji. Ten cały obcy świat, którego tak się boją, umieją okleić paroma diabelskimi epitetami, w rodzaju „propagator aborcji i eutanazji”, „zdehumanizowany sekularyzm” czy „ateistyczny fundamentalizm”, lecz nic ponadto. Umieją tylko zatrzasnąć się na głucho w solipsystycznej paranoi i szaleństwie pychy, pozwalającej bez zażenowania przemawiać „do narodów” (ba, nieledwie „w imieniu narodów”!) i robić niedwuznaczne aluzje, że wszystko, co niekościelne jest niemoralne, a Kościół i Cerkiew są moralności ostoją (a to szczególne!). Na te wszystkie insynuacje, pomówienia i bezprzykładne zadufanie w sobie nakłada się jeszcze obłudny sztafaż retoryki „troski”. Oni są zawsze tak bardzo zatroskani i tak bardzo by nas chcieli „ubogacić”.

Nie byłbym sobą, gdybym nie napisał, że dla przedstawicieli najbardziej skrajnej prawicy przyjazd Cyryla jest kolejną okazją do urządzenia sobie festiwalu paranoi. W końcu Cyryl, to agent KGB, który przyjechał z sadzonkami brzozy smoleńskiej…

3 sierpnia 2012

Brzydota nasza powszechna

O napisaniu tego posta myślę już od jakiegoś czasu. Postanowiłem, że aby nie być gołosłownym powinienem wcześniej przygotować jakąś dokumentację fotograficzną. A to okazało się znacznie prostsze niż przypuszczałem.

Natchnieniem był krótki odcinek drogi między Opatówkiem a centrum Kalisza – jedzie się 10 – 15 minut. W tym czasie – parafrazując Gombrowicza – jest się gwałconym przez oczy. Krajobraz nie przypomina wjazdu do miasta w środku Europy, aspirującego do miana „kulturalnego”, „nowoczesnego”, „postępowego” lub choćby (jakie to prozaiczne) „czystego”, ale raczej drogę przez jakiś kraj trzeciego świata.

Prawda jest taka, że otacza nas estetycznych chaos (powiedziane najdelikatniej jak się da); a mówiąc dosadniej syf i brzydota. Obszarpane krawędzie dróg, dziurawe chodniki, sypiące się kamienice – to tylko wierzchołek góry lodowej.

Wiadomo, że jakiś budynek może być zapuszczony, na poboczu mogą rosnąć dwumetrowe krzaczory. Problem jest taki, że prawdziwą zmorą krajobrazu są wszechobecne reklamy, narąbane gdzie się da. Do tego dochodzą jeszcze – modne ostatnio – LEDowe wyświetlacze z jakimiś kretyńskimi informacjami.

Podobno jest miasto, gdzie wygrano walkę o przestrzeń publiczną; jest to São Paulo. Ciekawe, czy kiedyś dotrze to do Kalisza.

Nie musiałem jechać do wjazdu do Kalisza, aby zrobić dokumentację fotograficzną. Już sama ulica Częstochowska jest wystarczająco szpetna.

Skrzyżowanie Częstochowskiej i Budowlanych

2 sierpnia 2012

Porcja wakacyjnej moralności

Wakacje to sezon ogórkowy, można więc odsmażyć różne ciekawe problemy. Ostatnio na czasie jest batalia o zapłodnienie pozaustrojowe, które do tej pory nie zostało w żaden sposób skodyfikowane. Taki stan rzeczy nie jest do końca zły, ale otwarta pozostaje kwestia ewentualnej refundacji in vitro.

W poprzedniej kadencji Sejmu mieliśmy całą plejadę projektów ustaw, z których wszystkie skończyły się na niczym. Od najbardziej absurdalnych nakazujących karanie lekarzy za przeprowadzanie takich procedur, aż po takie z których coś sensownego dałoby się pewnie wygrzebać.

Ponoć po wakacjach partia rządząca ma się zająć in vitro; aktualny stał się problem (jakże z latem związany): mrozić czy nie mrozić? Jednym słowem paranoja; sen politykom spędza z oczu kwestia czy dopuszczalne jest mrożenie nadprogramowych zarodków (a te się tworzy w celu zwiększenia szansy na poczęcie dziecka; przy dziesięciu zarodkach szanse wynoszą 30%), czy też nie, czy może nie powinno się ich tworzyć.

Ja jestem za tym, że zarodków powinno się tworzyć tyle, ile jest potrzeba: tak, żeby zabieg był jak najbardziej opłacalny, tj. żeby szansa powodzenia była największa. Co się stanie z zarodkami, embrionami, galaretą w probówce – jak zwał tak zwał, mało mnie obchodzi.

Usiłuje się nam wciskać, że to jest życie. Jakie życie?! To jest związek chemiczny. Życiem jest coś, co ma serce, kręgosłup itd; tzn. w jakikolwiek sposób się do życie objawia. W jaki sposób objawia się życie związku chemicznego?

Cała ta debata to po prostu absurd. Jak dla mnie, to mogą te embriony spuścić w toalecie i nie robi mi to różnicy.

Druga sprawa też aktualnie wałkowana, to związki partnerskie. Najwyższy czas już na ich wprowadzenie; są one przecież także dla par heteroseksualnych, które z pewnych względów nie chcą brać ślubu.

Na koniec, w ostatniej „Polityce” JanHartman poruszył problem karania za obrazę uczuć religijnych. Pod tym względem podobni jesteśmy do Izraela. Warto przeczytać.