Silva rerum

Od czte­rech lat we wrze­śniu jadę w cał­kiem zachę­ca­ją­ce miej­sce, w któ­rym są łąki i lasy. To miej­sce znaj­du­je się w oko­li­cach Anto­ni­na, a ści­ślej rzecz bio­rąc pomię­dzy Anto­ni­nem a Mik­sta­tem. Na tym tere­nie roz­po­ście­ra­ją się roz­le­głe lasy (umiar­ko­wa­nie cie­ka­we), a pośród tych lasów znaj­du­ją się duże łąki. 

Nie­ste­ty pro­blem z tym miej­sce pole­ga na tym, że jest wprost pato­lo­gicz­nym przy­kła­dem nega­tyw­ne­go wpły­wu ruchu samo­cho­do­we­go na przy­ro­dę. Przez Anto­nin prze­cho­dzi ruchli­wa dro­ga kra­jo­wa. Hałas z takiej dro­gi jest sły­szal­ny w odle­gło­ści paru kilo­me­trów. Tak więc co z tego, że jest tam tyle atrak­cji (drew­nia­ny pałac, rezer­wat, lasy, sta­wy), sko­ro to wszyst­ko jest zde­gra­do­wa­ne przez nie­usta­ją­cy, uciąż­li­wy hałas. W lesie nie jest lepiej – moż­na być dwa kilo­me­try od dro­gi, a ma się wra­że­nie, że cię­ża­rów­ki prze­jeż­dża­ją dosłow­nie za zakrę­tem. Na tych łąkach jest podob­nie, szcze­gól­nie gdy wie­je sil­ny wiatr.

Parę tygo­dni temu wybra­li­śmy się w oko­li­ce Ślę­zy. To góra znaj­du­ją­ca się nie­opo­dal Wro­cła­wia – i chy­ba jest to naj­bliż­sza solid­na góra w nie­wiel­kiej odle­gło­ści od Połu­dnio­wej Wiel­ko­pol­ski. Znaj­du­je się na dro­dze w kie­run­ku Suda­tów, ale do tych gór jest jesz­cze parę kilo­me­trów. Nato­miast tro­chę bli­żej Pogó­rze Kaczawskie.

Moż­na się było spo­dzie­wać tego, że w sobo­tę będzie tam peł­no wro­cław­skich nie­dziel­nych tury­stów, i fak­tycz­nie tak było. Ludzie w klap­kach, san­da­łach i tramp­kach to tam nor­ma. Nie­ste­ty w week­end tury­stów jest tam zde­cy­do­wa­nie zbyt wielu.

Nato­miast ja sze­dłem szla­kiem nie­bie­skim od Prze­łę­czy Tąpa­dła, któ­ry jest bar­dziej wyma­ga­ją­cy (czu­je się już tam, że są to góry) i tam ludzi jest zde­cy­do­wa­nie mniej, i co wię­cej, mia­łem wra­że­nie, że więk­szość z nich szla­kiem nie­bie­skim scho­dzi a nie wcho­dzi. Nato­miast szlak żół­ty jest żenu­ją­cy (z tury­stycz­ne­go punk­tu widze­nia) – zwy­kła dro­ga przez las, tyle że stroma.

To wszyst­ko nie zmie­nia tego, że rze­czy­wi­ście Ślę­ża jest bar­dzo cie­ka­wa kra­jo­bra­zo­wo – nie bra­ku­je tam ład­nych miejsc. Mia­łem wra­że­nie, że sto­ki są poro­śnię­te lasem liścia­stym, więc to kolej­ny plus. Trze­ba się tam wybrać jesie­nią. Miej­sce jest war­te odwie­dze­nia i myślę, że jesz­cze tam pojadę.

Na szczy­cie jest schro­ni­sko, sta­cja nadaw­cza, pola­na, miej­sca do pale­nia ogni­ska. Tro­chę jak przy schro­ni­sku na Mor­skim Oku, cho­ciaż rzecz jasna na mniej­szą ska­lę. No i kościół; żeby wejść na jego wie­żę trze­ba dobro­wol­nie (czyt. obo­wiąz­ko­wo) kupić „cegieł­kę” – praw­dę mówiąc wolał­bym już nor­mal­ny bilet niż jakąś tan­de­tę. Przy koście­le krzyż „ścię­ty przez współ­cze­snych satanistów” [???] 🤣

W połu­dnio­wej Wiel­ko­pol­sce moż­na natra­fić tak­że na lasy dębo­we. Nie ma takich miejsc zbyt wie­le, są raczej nie­wiel­kie. Uda­łem się do rezer­wa­tu i ota­cza­ją­cych go lasów już któ­ryś raz z kolei, ale tym razem wyciecz­ka była naj­bar­dziej uda­na. Prze­sze­dłem po tym lesie ponad 5 km. Poprzed­nim razem byłem tam 1,5 roku temu i pamię­tam, że było kosz­mar­nie zim­no (był to koniec listo­pa­da). W grun­cie rze­czy do zwie­dza­nia lasu lep­sza jest jesień czy zima. Szcze­gól­nie jesie­nią las liścia­sty wyglą­da efek­tow­nie. Nato­miast latem jest jak w pusz­czy. Trud­no się tam w ogó­le poru­szać, a wil­got­ność i cie­pło nie­ste­ty przy­cią­ga­ją koma­ry. Tego dnia było moc­no zachmu­rzo­ne, deszcz wisiał w powietrzu.

Waka­cje dla mnie nie są w tym roku zbyt cie­ka­we, ponie­waż spę­dzę je na ocze­ki­wa­niu na roz­po­czę­cie nowej pra­cy. Nie mam już zupeł­nie urlo­pu, więc nie mogę też nigdzie dalej poje­chać. Zosta­ją mi tyl­ko krót­kie wyciecz­ki w pobli­żu Kali­sza. Sta­ram się jeź­dzić na rowe­rze, ale pogo­da jest byle jaka. Raz upał, cza­sem sil­ny wiatr zrzu­ca­ją­cy z rowe­ru, do tego burze, ule­wy, a cza­sa­mi wszyst­ko na raz. W Niem­czech i Holan­dii trwa­ją kata­stro­fal­ne powo­dzie, dobrze że cho­ciaż u nas tego nie ma, cho­ciaż były momen­ty niewesołe.

Na rowe­rze moż­na się wybrać na przy­kład w Doli­nę Swędr­ni, któ­ra jest na wycią­gnię­cie ręki, cho­ciaż zwie­dza­nie jej, w szcze­gól­no­ści na rowe­rze, nie jest łatwe – ze wzglę­du na ukształ­to­wa­nie terenu.

Las jest ład­ny o każ­dej porze roku, cho­ciaż mnie chy­ba naj­bar­dziej podo­ba się zimą. Wte­dy nie ma tylu krza­czo­rów i moż­na wejść w miej­sca, któ­re o innych porach roku są zaro­śnię­te, a przez to nie­do­stęp­ne. Latem trze­ba zado­wo­lić się cho­dze­niem po ścieżkach.

W to miej­sce wra­cam już od 5 lat co roku w mar­cu. Ale jakoś tak się sta­ło, że poprzed­ni (i jedy­ny raz) jakieś zdję­cia z tego miej­sca wrzu­ci­łem 2 lata temu.

Sta­wy przy­go­dzic­kie to w grun­cie rze­czy nic nad­zwy­czaj­ne­go. Asfalt, śmie­ci, dziu­ra­wa dro­ga, tro­chę wody, pola, rów, pta­ki, zno­wu śmie­ci. Ale za pierw­szym razem zro­bi­ły na mnie bar­dzo duże wra­że­nie, przede wszyst­kim ze wzglę­du na to, że są napraw­dę duże. A dru­ga kwe­stia jest taka, że to wła­śnie na połu­dnie od Ostro­wa Wiel­ko­pol­skie­go roz­po­czy­na się Doli­na Bary­czy. Jak każ­dy wie, Doli­na Bary­czy ucho­dzi za miej­sce wyjąt­ko­wo ład­ne. Nie­ste­ty do tej pory nie mia­łem oka­zji zba­dać jej dokładnie.

Jak się spoj­rzy na mapę, to widać wyraź­nie, że od tego miej­sca, w kie­run­ku zachod­nim, wije się Barycz. W oko­li­cach Przy­go­dzic jest to bar­dzo byle­ja­ka, wąska, płyt­ka rze­ka. Ale za Odo­la­no­wem to już zupeł­nie co inne­go. Barycz oto­czo­na jest kil­ko­ma kom­plek­sa­mi sta­wów, któ­re zasi­la. Sta­wy przy­go­dzic­kie to pierw­szy z tych kompleksów.

Kra­jo­braz jest raczej mono­ton­ny, nic szcze­gól­ne­go; trud­no w połu­dnio­wej Wiel­ko­pol­sce zna­leźć tere­ny atrak­cyj­ne przy­rod­ni­czo. Sta­wy są sie­dli­skiem dla bar­dzo wie­lu pta­ków, któ­re jed­nak bar­dziej sły­chać niż widać. Bez lor­net­ki trud­no cokol­wiek zoba­czyć, bo pta­ki nie są przy brze­gu, tyl­ko wolą spo­kój na środ­ku sta­wów, z dala od ludzi.

Dla osób, któ­re chcia­ły­by się wybrać w te oko­li­ce, dodam, że prze­bie­ga tam­tę­dy czar­ny szlak tury­stycz­ny, któ­rym moż­na się poruszać.

Kra­jo­braz bocz­nych dróg

Rezer­wat w zróż­ni­co­wa­nym lesie jest cie­ka­wy o każ­dej porze roku. Jeśli wystę­pu­je w nim epi­zo­dycz­ny stru­mień, to jesz­cze lepiej. Na wio­snę napeł­nia się wodą. Nie­ste­ty szyb­ko wysycha. 

Zobacz tak­że: Zimą w lesie