Palenie, wybory i Szlak

(1) Tydzień temu weszła w życie nowe­li­za­cja usta­wy o ochro­nie zdro­wia przed następ­stwa­mi uży­wa­nia tyto­niu i wyro­bów tyto­nio­wych, któ­ra wpro­wa­dza jesz­cze bar­dziej restryk­cyj­ne regu­la­cje w tej kwe­stii. Ja oso­bi­ście jestem za cał­ko­wi­tym zaka­zem pale­nia w miej­scach publicz­nych (tak­że na uli­cach, w par­kach), bo jak ktoś chce sobie smro­dzić, to niech to robi w domu (pomi­jam już kwe­stię, że potem trze­ba nało­gow­ców leczyć z publicz­nych pie­nię­dzy). Dużym pro­ble­mem jest pale­nie na przy­stan­kach komu­ni­ka­cji miej­skiej. Usta­wa sta­no­wi tak:

Zabra­nia się pale­nia wyro­bów tytoniowych (…)

8)   na przy­stan­kach komu­ni­ka­cji publicznej, (…)

Art. 5 Dz.U. 1996.10.55 z póź­niej­szy­mi zmianami

Ale w takim razie, co jest przy­stan­kiem? Czę­sto zda­rza się, że ktoś trzy­ma faję w p… dwa kro­ki od wia­ty i może powie­dzieć: „Zaiste! ja prze­cież nie sto­ję na przy­stan­ku”. No tak – praw­da – bo nie pod wia­tą. Ale czy przy­sta­nek to tyl­ko wia­ta, czy może też jesz­cze teren w pro­mie­niu np. 50 m? Są prze­cież takie miej­sca, szcze­gól­nie w cen­trach więk­szych miast, gdzie ludzi sto­ją nie tyl­ko pod zada­sze­niem (bo niby jak mie­li­by się tam zmie­ścić), ale tak­że dookoła…

Wiel­kie obu­rze­nie w kwe­stii zaka­zu wyra­ził na łamach „Gaze­ty Wybor­czej” Jacek Żakow­ski, któ­ry twier­dzi, że te ogra­ni­cze­nia dys­kry­mi­nu­ją pala­czy i spy­cha­ją ich nie­mal­że na mar­gi­nes spo­łe­czeń­stwa. Spo­ro w tym prze­sa­dy, bo redak­tor zapo­mniał o tym, że do tej pory dys­kry­mi­no­wa­ni byli ci, któ­rzy nie chcie­li śmier­dzieć na kilo­metr dymem tyto­nio­wym, nie mówiąc już o tym, że nie koniecz­nie chcie­li umrzeć na raka płuc poprzez bier­ne palenie.

(2) Jutro 40% oby­wa­te­li uda się do loka­li wybor­czych w celu wybra­nia władz lokal­nych. Tro­chę to głu­pie, bo w więk­szo­ści gło­su­je się na kan­dy­da­tów zupeł­nie ano­ni­mo­wych. Wiem, na kogo zagło­su­ję w wybo­rach do Rady Mia­sta, wiem na kogo na pew­no nie zagło­su­ję w wybo­rach na pre­zy­den­ta, ale o kan­dy­da­tach do rad powia­tu czy sej­mi­ku nie wiem kom­plet­nie nic.

Plat­for­ma Oby­wa­tel­ska w wybo­rach samo­rzą­do­wych bie­rze udział (bier­ny) z hasłem „nie rób­my poli­ty­ki”. Tro­chę śmiesz­ne jest to, że pla­ka­ty w Kali­szu i Pozna­niu kan­dy­da­tów z PO są zupeł­nie iden­tycz­ne – z tymi samy­mi zdję­cia­mi… Gołym okiem widać, że powsta­wa­ły meto­dą „kopiuj-wklej”.

Mówiąc o PiSie mogę też wspo­mnieć o pisow­skim kan­dy­da­cie na pre­zy­den­ta Kali­sza, jakim jest Adam Rogac­ki – nota bene poseł z nasze­go regio­nu. Czyż­by ława przy Wiej­skiej się znu­dzi­ła, że w środ­ku kaden­cji chce ją zmie­nić na biu­ro w kali­skim ratu­szu? Tak czy owak, jest to kan­dy­dat na któ­re­go na pew­no gło­su nie oddam. Dla­cze­go? Powo­dów mógł­bym podać wię­cej, ale jest jeden pod­sta­wo­wy, któ­ry spra­wia, że pozo­sta­łe tra­cą jakie­kol­wiek zna­cze­nie. Jest z PiSu. Jeśli ktoś ma choć­by naj­lep­sze inten­cje, to jak moż­na zagło­so­wać na oso­bę utoż­sa­mia­ją­cą się z par­tią, w któ­rej są szo­wi­ni­ści, anty­se­mi­ci, kse­no­fo­bi; par­tią, któ­ra jest poli­tycz­ną tubą Radia Mary­ja; wresz­cie par­tią w któ­rej są oso­by takie, jak Kaczyń­ski, czy Macierewicz.

O tym, co myślę o spo­cie JK, nie będę nawet pisał, bo ABW mogło­by mnie chcieć namierzyć…

(3) Tydzień temu otwar­to z wiel­ką pom­pą dal­szą część kali­skie­go Szla­ku Bursz­ty­no­we­go. Przy­by­ło nam kil­ka nowych rond o dosyć nie­tu­zin­ko­wych nazwach (np. Ron­do Pto­le­me­usza). Idea szczyt­na, ale meto­da raczej zła. Faj­nie jest się prze­je­chać tą dro­gą, bo dzię­ki niej z jed­ne­go koń­ca Kali­sza na dru­gi moż­na dotrzeć w ok. 5 minut. Szko­da tyl­ko, że ta auto­stra­da prze­jeż­dża wprost pod okna­mi ludzi miesz­ka­ją­cych na Kor­dec­kie­go, czy na Zago­rzyn­ku. Dla­te­go pomysł tej budo­wy od same­go począt­ku był zły – bo prze­cież, jak moż­na prze­pro­wa­dzić auto­stra­dę przez śro­dek mia­sta. Do tego nie roz­wią­że to wszyst­kich pro­ble­mów, bo cię­ża­rów­ki nie będą mogły z niej korzy­stać. To już jest zupeł­ne kuriozum.

War­to tutaj wspo­mnieć, że Kalisz ma fatal­nie roz­wią­za­nia komu­ni­ka­cyj­ne – pod każ­dym wzglę­dem; zaczy­na­jąc na Szla­ku Bursz­ty­no­wym, a na bez­na­dziej­nej komu­ni­ka­cji miej­skiej koń­cząc. Wspo­mnę jesz­cze o prze­jeź­dzie kole­jo­wym w Piwo­ni­cach, któ­ry cza­sem jest zamknię­ty przez 15 minut, a w tym cza­sie po obu jego stro­nach two­rzą się 3 kilo­me­tro­we korki.

Wolne w Poznaniu

Jest pią­tek, 13.30. Wła­ści­wie roz­po­czął się week­end. I jest to pierw­szy week­end, któ­ry w cza­sie stu­diów spę­dzę poza domem. Co praw­da już we wto­rek jadę na dłuż­szy wypo­czy­nek… Mam czas, więc chy­ba pój­dę pozwie­dzać Poznań

nawia­sem mówiąc (cho­ciaż nie lubię pił­ki noż­nej), to wczo­raj wie­czo­rem na sta­dio­nie Lecha był mecz Lech – Men­che­ster, któ­ry dru­ży­na z Wiel­kiej Bry­twa­nii sro­mot­nie przegrała…

cho­ciaż pogo­da do tego nie zachę­ca; wczo­raj lało; w nocy lało; teraz jest okrop­ny wiatr i pochmur­no. Chmu­ry to chy­ba stra­tu­sy, więc nic z nich nie powin­no lecieć, ale moż­li­we, że nad nimi coś się czai, w powie­trzu moż­na wyczuć kro­pel­ki wody.

Jesień jest piękna

Nie­któ­rzy cho­dzą i stę­ka­ją, że już jesień, że zim­no, że to, że tam­to… A prze­cież jest pięk­na pogo­da! Wystar­czy wyj­rzeć za okno i popa­trzeć na lecą­ce z góry liście, by zoba­czyć, jak jest ład­nie. Bywa zim­no rano, czy wie­czo­rem, ale – jak mawia­ją Nor­we­go­wie – nie ma złej pogo­dy, jest tyl­ko źle dobra­ne ubra­nie. Ja dzi­siaj korzy­sta­jąc z wol­nej chwi­li uda­łem się do poznań­skie­go Par­ku Wil­so­na, by tam pod­pa­trzeć jesień.

Krótki przegląd spraw bieżących

Kościół wyklu­cza, czy sam się wyklu­cza? – arty­kuł z „Gaze­ty Wyborczej”


Więk­szość cza­su spę­dzam teraz w Pozna­niu, nie mam za bar­dzo dostę­pu do wia­do­mo­ści, a przy­naj­mniej nie tych tele­wi­zyj­nych. A tym­cza­sem oka­zu­je się, że wie­le się dzie­je. To zna­czy może wie­le się dzie­je, ale pra­wie nic się nie zmie­nia. To zna­czy „pre­zes” Kaczyń­ski dalej zacho­wu­je się jak ucie­ki­nier z zakła­du dla psy­chicz­nie cho­rych, Pali­kot pró­bu­je stwo­rzyć nową par­tię będą­cą alter­na­ty­wą dla zbyt skon­ser­wa­cia­łej Plat­for­my (patrz e.g. Gowin), a „obroń­cy krzy­ża” i radio­ma­ryj­ni ide­olo­dzy kom­bi­nu­ją, kogo by tu jesz­cze spa­lić na sto­sie. Teraz jesz­cze jakiś biskup wysko­czył z pomy­słem, by eks­ko­mu­ni­ko­wać posłów gło­su­ją­cych za meto­dą zapłod­nie­nia poza­ustro­jo­we­go. Cie­ka­we, jak dłu­go jesz­cze ludzie w Pol­sce będą zno­sić takie niedorzeczności.

Tak się aku­rat skła­da, że wczo­raj mia­łem pierw­szy wykład z pra­wa wyzna­nio­we­go, na któ­rym de fac­to będzie­my uczyć się o rela­cjach pań­stwo­wo-kościel­nych. Nie doty­czy to tyl­ko tego Kościo­ła, ale oczy­wi­ście wszyst­kich związ­ków wyzna­nio­wych; wie­my jed­nak, że to ten Kościół od wie­lu lat ma w Pol­sce domi­nu­ją­cą pozy­cję, jeśli przy­pad­kiem nie jedy­ną. Bio­rąc pod uwa­gę, że epi­sko­pat swo­im zacho­wa­niem i swo­imi sło­wa­mi od wie­lu lat pod­kre­śla iż ma „mono­pol na zba­wie­nie”, może być ciekawie.

Aktu­al­na jest teraz tak­że spra­wa komi­sji mająt­ko­wej zaj­mu­ją­cej się zwra­ca­niem Kościo­ło­wi zie­mi zagar­nię­tej w cza­sach komu­ni­zmu. Teraz wycho­dzi na jaw, że cała pro­ce­du­ra zwro­tu nie­ru­cho­mo­ści była szy­ta bar­dzo gru­by­mi nićmi.

Z cie­ka­wo­stek war­to też zauwa­żyć, że podob­no ponad poło­wa War­sza­wia­ków nie chce, by w sto­li­cy sta­nął pomnik Kaczyń­skie­go [źró­dło tutajtutaj]. Ja też nie chcę, ani tam, ani nigdzie indziej. W kwiet­niu nikt nie miał odwa­gi tego gło­śno powie­dzieć, ani za bar­dzo zapro­te­sto­wać, ale prze­cież grób na Wawe­lu to aż nad­to. Ten obra­zek poni­żej nie jest może zbyt ład­ny, może jest prze­ja­skra­wio­ny, ale nie ule­ga wąt­pli­wo­ści, że super pra­wi­co­we „rodzi­ny smo­leń­skie” cały czas posłu­gu­ję się prze­ja­skra­wie­niem i hiper­bo­li­za­cją zarów­no, kie­dy cho­dzi o zasłu­gi poprzed­nie­go pre­zy­den­ta, jak i kwe­stię wyja­śnia­nia całe­go tego zamie­sza­nia, któ­re­go szcze­rze mam już dość.

Na koniec jesz­cze coś z inter­ne­tu. Jest to frag­ment komen­ta­rza z Histmarg.org

W ostat­nią nie­dzie­lę minę­ło pół roku od kata­stro­fy smo­leń­skiej. Dzień ten nauczył nas, że pamięć o zmar­łych moż­na czcić w dwo­ja­ki spo­sób – wspo­mi­na­jąc ich lub urzą­dza­jąc mani­fe­sta­cje poli­tycz­ne pod Pała­cem Pre­zy­denc­kim. Już się boje tego, co będzie się dzia­ło 1 listo­pa­da, jak Roda­cy wezmą sobie do ser­ca tę dru­gą metodę.

***

Zebra­ni we wspo­mnia­ną pół­rocz­ni­cę mani­fe­stan­ci śpie­wa­li pieśń Boże coś Pol­skę, w refre­nie wymow­nie pod­kre­śla­jąc śpie­wa­ny w cza­sie szcze­gól­ne­go uci­sku wers: ojczy­znę wol­ną racz nam wró­cić Panie. Śpie­wał razem z nimi i Jaro­sław Kaczyń­ski. Zasta­na­wiam się, czy pre­zes kom­plet­nie już odle­ciał, czy PiS zaczął zara­biać na kam­pa­nię przed wybo­ra­mi samo­rzą­do­wy­mi orga­ni­zu­jąc rekon­struk­cje historyczne?

Źró­dło: http://histmag.org/?id=4741&from=rss

Ja dodam, że pieśń zna­na dzi­siaj pod tytu­łem „Boże coś Pol­skę”, zosta­ła napi­sa­na w 1816 przez Aloj­ze­go Feliń­skie­go i ory­gi­nal­nie nosi­ła tytuł „Hymn na rocz­ni­cę ogło­sze­nia Kró­le­stwa Pol­skie­go z woli Naczel­ne­go Wodza Woj­sku Pol­skie­mu do śpie­wu poda­ny”. Aloj­zy nie napi­sał jej raczej z pobu­dek patrio­tycz­nych (przy­naj­mniej nie cho­dzi tu o patrio­tyzm XIX-wiecz­ny w dzi­siej­szym rozu­mie­niu). Sło­wa refre­nu koń­czy­ły się wykrzyknieniem:

Nasze­go Kró­la zacho­waj nam, Panie!

Cho­dzi­ło o kró­la Alek­san­dra I, któ­ry swo­ją oso­bą łączył za pośred­nic­twem unii per­so­nal­nej Kró­le­stwo Pol­skie z Rosją. Ta wer­sja utwo­ru nie zosta­ła z oczy­wi­stych przy­czyn zaak­cep­to­wa­na przez społeczeństwo.

Wczesnojesienna wycieczka do Saczyna

Dzi­siaj poje­cha­łem na rowe­rze do Saczy­na. Z moich obser­wa­cji wyni­ka, że jesie­ni jesz­cze nie widać, choć pew­nie gdzieś tam na hory­zon­cie zaczy­na się cza­ić. Ale prze­cież jesień, to chy­ba naj­ład­niej­sza pora roku.

IMG518.jpg
Lasek w Saczy­nie. Klik­nij, by zoba­czyć wię­cej zdjęć.

Do Poznania coraz bliżej

Dzi­siaj prze­ży­łem dość cięż­kie chwi­le 🙂 Teraz to się moż­na z tego śmiać, ale parę godzin temu wca­le mi weso­ło nie było. A wszyst­ko za spra­wą miesz­ka­nia stu­denc­kie­go. Oka­zu­je się, że por­tal wspollokator.pl to chy­ba kiep­ski wybór. A wyda­łem na nie­go 10 zł… Ale nieważne.

W inter­ne­cie peł­no jest ogło­szeń, wła­ści­wie dla każ­de­go coś jest. Pro­blem w tym, że chęt­nych też jest ogrom. Cza­sem zda­rza się, że jeden ogło­sze­nio­daw­ca odbie­ra w cią­gu dnia 20 tele­fo­nów od ewen­tu­al­nych loka­to­rów. Dla oso­by spo­za Pozna­nia jest to pro­blem. Trud­no wyna­jąć pokój „w ciem­no”, ale gdy doje­dzie się na miej­sce, może się oka­zać, że ofer­ta jest już nie­ak­tu­al­na. A dez­ak­tu­ali­zu­ją się dosłow­nie z godzi­ny na godzi­nę. Tro­chę to przy­po­mi­na gieł­dę papie­rów war­to­ścio­wych, gdzie – podob­nie – ceny akcji rów­nież zmie­nia­ją się bar­dzo dyna­micz­nie. Cza­sem może być o parę minut za późno…

Praw­do­po­dob­nie będę miesz­kał w Pozna­niu na Osie­dlu Lecha. Od cen­trum mia­sta jest to bli­sko i dale­ko jed­no­cze­śnie. Dale­ko, bo na Nowym Mie­ście, ale – z dru­giej stro­ny – bli­sko, bo komu­ni­ka­cja miej­ska w Pozna­niu jest znacz­nie lepiej zor­ga­ni­zo­wa­na. Zoba­czy­my, jak to będzie. Nigdy wcze­śniej nie miesz­ka­łem w blo­ku. Pew­nie jakiś czas minie na zaakli­ma­ty­zo­wa­nie się.

Ważne uaktualnienia

(1) Dosta­łem się pra­wo do Pozna­nia! Czy­li tak, jak chcia­łem. W dru­gim nabo­rze, ale to nic. Nie­sa­mo­wi­te, że się uda­ło. Dzi­siaj byłem zawieść doku­men­ty do Col­le­gium Iuri­di­cum. (2) Jecha­łem pocią­giem. Gdy wra­ca­łem, prze­siad­kę mia­łem zapla­no­wa­ną w Ostro­wie Wiel­ko­pol­skim. Oba­wia­łem się, że pociąg z Pozna­nia się spóź­ni (co jest dla PKP czymś nor­mal­nym) i nie zdą­żę na ten w Ostro­wie. Gdy się o to zapy­ta­łem kon­duk­to­ra, on odpo­wie­dział, że nie wie, co w takiej sytu­acji zro­bić. Tak też się sta­ło; musia­łem wró­cić z OW auto­bu­sem, choć zapła­ci­łem za pociąg. Przez to byłem w domu godzi­nę póź­niej. (3) A tym­cza­sem za 2 tygo­dnie (nie­ca­łe) jedzie­my w Biesz­cza­dy. Moż­li­we, że spo­tka nas to samo…

(4) Poza tym, to zno­wu pra­cu­ję. Jest strasz­nie gorąco.

Absolutna prostota pokrętności Paragrafu 22. A także trochę z krajowego bagienka

Parę spraw, o któ­rych chcę wspomnieć:

Dopi­sa­ne później
(0) Pie­niac­two Kaczyń­skie­go robi się nud­ne. „Jeże­li Komo­row­ski usu­nie krzyż, będzie jak Napie­ral­ski lub Zapa­te­ro” – mówi. Nie­któ­rzy nie rozu­mie­ją, że Pałac Pre­zy­denc­ki, to 1° nie Gol­go­ta 2°  sie­dzi­ba gło­wy pań­stwa. Jeśli krzyż nie będzie usu­nię­ty, to co? będzie­my aż do koń­ca świa­ta pie­lę­gno­wać swo­je rany, co by się przy­pad­kiem za bar­dzo nie zago­iły? Tak wła­śnie postę­pu­ją pisow­cy. Przy­dał­by się nam jakiś Gom­bro­wicz, któ­ry by to traf­nie jakoś sfor­mu­ło­wał.… Ale ci har­ce­rze nawa­ży­li piwa…

- Jeże­li pre­zy­dent Komo­row­ski usu­nie krzyż, któ­ry stoi przed Pała­cem, to moż­na powie­dzieć, że będzie zupeł­nie jasne kim jest i po któ­rej jest stro­nie w róż­ne­go rodza­ju spo­rach doty­czą­cych pol­skiej histo­rii i pol­skich powią­zań – powie­dział Kaczyń­ski na kon­fe­ren­cji pra­so­wej w Warszawie.

Wię­cej… http://wyborcza.pl/1,75248,8145699,Kaczynski__Jezeli_Komorowski_usunie_krzyz__bedzie.html#ixzz0tqLF2ymx

Jed­nym sło­wem dowie­my się, gdzie stoi ZOMO, a gdzie stoi pre­zes. Ależ to żało­sne. Za to Radio Mary­ja jest jak zwy­kle nie­za­wod­ne. Spór bowiem doty­czy tak­że kwia­tów przy­no­szo­nych pod Pałac.

- Pew­ne­go wie­czo­ra przy­nio­słem tu bukiet żół­tych tuli­pa­nów. Gdy przy­sze­dłem rano następ­ne­go dnia, kwia­tów już nie było. Usu­wa­ją je słu­gu­sy Gron­kie­wicz-Waltz – Żydów­ki. Liczą na to, że praw­dzi­wi Pola­cy zapo­mną o mor­dzie nasze­go pol­skie­go pre­zy­den­ta Lecha Kaczyńskiego

Wię­cej… http://wyborcza.pl/1,94898,8143869,Chodnik_przed_Palacem_Prezydenckim_to_nie_cmentarz.html#ixzz0tqMj7SJm

No tak; praw­dzi­wi Pola­cy wie­dzą, gdzie stoi ZOMO.

(1) Pogo­da. Jestem zda­nia, że nad pogo­dą nie ma się co roz­tkli­wiać, bo jest taka, jaka jest. Nie zmie­nia to fak­tu, że poświę­cam jej dosyć zna­czą­cą pozy­cję w moim blo­gu 🙂 Ogól­nie, to ostat­nio było gorą­co; nie szło wytrzy­mać. Dzi­siaj jest tro­chę lepiej, a nie­bo jest zachmurzone.

(2) Stu­dia. We wto­rek byłem zło­żyć doku­men­ty na Wydzia­le Pra­wa Uni­wer­sy­te­tu Wro­cław­skie­go. Tam bowiem został zakwa­li­fi­ko­wa­ny. Zakwa­li­fi­ko­wa­łem się rów­nież do Łodzi, ale tam się nie wybie­ram ze wzglę­du na nie­zbyt pochleb­ne opi­nie. Poza tym – nie ma się co cza­ro­wać, w Łodzi jest bród i smród.

Cały czas liczę, że dosta­nę się do Pozna­nia w dru­gim nabo­rze; zabra­kło mi tyl­ko 0,3 punk­ta (szczę­ście mam tak samo „świet­ne” jak na olimpiadzie).

(3) Książ­ka. Ostat­nio prze­czy­ta­łem dwie pozy­cje. Pierw­sza z nich to „Emma” Jane Austen, któ­rą prze­czy­ta­łem w ory­gi­na­le. Oczy­wi­ście było wie­le słów, któ­rych nie rozu­mia­łem, ale nie prze­szka­dza­ło to…

A przed chwi­lą skoń­czy­łem czy­tać bar­dzo cie­ka­wą powieść Jose­pha Hel­le­ra „Para­graf 22” poka­zu­ją­cą II woj­nę świa­to­wą od stro­ny ame­ry­kań­skich lot­ni­ków. Zasad­ni­czo w książ­ce uka­za­no całą insty­tu­cję armii, jako jeden wiel­ki dom wariatów.

Był więc tyl­ko jeden kru­czek – para­graf 22 – któ­ry stwier­dzał, że tro­ska o życie w obli­czu real­ne­go i bez­po­śred­nie­go zagro­że­nia jest dowo­dem zdro­wia psy­chicz­ne­go. Orr był waria­tem i mógł być zwol­nio­ny z lotów. Wystar­czy­ło, żeby o to popro­sił, ale gdy­by to zro­bił, nie był­by waria­tem i musiał­by latać nadal. Orr był­by waria­tem, gdy­by chciał latać dalej, i był­by nor­mal­ny, gdy­by nie chciał, ale będąc nor­mal­ny musiał­by latać. Sko­ro latał, był waria­tem i mógł nie latać; ale gdy­by nie chciał latać, był­by nor­mal­ny i musiał­by latać.”

I jesz­cze akcent polski:

Gene­ral Dre­edle prze­niósł nie­ży­cio­we­go dowód­cę myśliw­ców na Wyspy Salo­mo­na do kopa­nia gro­bów, wyzna­cza­jąc na jego miej­sce zgrzy­bia­łe­go puł­kow­ni­ka z zapa­le­niem sta­wów i sła­bo­ścią do chiń­skich orze­chów, któ­ry przed­sta­wił Mila gene­ra­ło­wi od bom­bow­ców B‑17, mają­ce­mu sła­bość do pol­skiej kiełbasy.

- Pol­ska kieł­ba­sa jest tania jak barszcz w Kra­ko­wie – poin­for­mo­wał go Milo.

- Ach, pol­ska kieł­ba­sa – wes­tchnął tęsk­nie gene­rał. – Wie­cie, że oddał­bym wszyst­ko za kawał pol­skiej kieł­ba­sy. Wszystko.

- Nie musi pan odda­wać wszyst­kie­go. Niech mi pan odda do dys­po­zy­cji po jed­nym samo­lo­cie na każ­dą sto­łów­kę, z pilo­ta­mi, któ­rzy będą wyko­ny­wać moje pole­ce­nia. Oraz nie­wiel­ki zada­tek akon­to zamó­wie­nia, jako dowód zaufania.

- Ale Kra­ków leży o set­ki mil za linią fron­tu. Jak się dosta­nie­cie do tej kiełbasy?

- W Gene­wie jest mię­dzy­na­ro­do­wa gieł­da na pol­ską kieł­ba­sę. Zawio­zę po pro­stu do Szwaj­ca­rii fistasz­ki i wymie­nię je na pol­ską kieł­ba­sę po cenach ryn­ko­wych. Oni prze­rzu­cą fistasz­ki do Kra­ko­wa, a ja przy­wio­zę panu pol­ską kieł­ba­sę. Za pośred­nic­twem syn­dy­ka­tu kupi pan tyle kieł­ba­sy, ile pan zechce”.

Wakacje oficjalnie rozpoczęte

Ofi­cjal­nie roz­po­czę­ły się już waka­cje. To zna­czy dla całej resz­ty, bo ja je mam już od dwóch mie­się­cy. Tak więc – wiel­kiej zmia­ny nie odczu­łem i nie odczu­ję w naj­bliż­szym czasie.

W ramach rekre­acji waka­cyj­nej odby­łem wczo­raj i dziś dwie milu­sie wyciecz­ki rowe­ro­we o dokład­nie tych samych tra­sach. zdjęcia

Praca

Wresz­cie zna­la­złem satys­fak­cjo­nu­ją­cą mnie pra­cę. Jest ona może dosyć cięż­ka (ogrod­nic­two), ale nie wyma­ga raczej zbyt wiel­kie­go wysił­ku inte­lek­tu­al­ne­go i nie jest stre­su­ją­ca. Przy­naj­mniej tym się nie muszę teraz martwić.

Teorie spiskowe

Wsze­la­kie media mają taką dużą wadę, że jak się ucze­pią jakie­goś tema­tu, to nie odpusz­czą, dopó­ki nie prze­wał­ku­ją go na wszyst­kie stro­ny. Po 10 kwiet­nia od rana do nocy w tele­wi­zji, radiu i inter­ne­cie było to samo. Podob­nie jest teraz, ale tema­tem mie­sią­ca zosta­ła powódź. Rze­czy­wi­ście była ona dosyć nie­spo­dzie­wa­na, a o jej roz­mia­rach świad­czy rów­nież to, że mówio­no o niej w mediach nie tyl­ko kra­jo­wych, ale i światowych.

Po kata­stro­fie pre­zy­denc­kie­go samo­lo­tu w pew­nym toruń­sko-kato­lic­kim radiu zaczę­ły się poja­wiać infor­ma­cje, że mgła uno­szą­ca się nad lot­ni­skiem była sztucz­nie wytwo­rzo­na przez tajem­ni­czych osob­ni­ków. Teraz oso­by zwią­za­ne – jak­by nie było – z tym krę­giem, raczą nas jesz­cze cie­kaw­szy­mi infor­ma­cja­mi, a raczej domy­sła­mi, że i powódź zosta­ła wywo­ła­na celo­wo. Infor­mu­je o tym „Gaze­ta”. Oto, co mówią ojco­wie pau­li­ni z Częstochowy:

Z wie­lu rejo­nów Pol­ski, a zwłasz­cza z miejsc na tere­nach dotknię­tych w ostat­nim okre­sie ulew­ny­mi desz­cza­mi i burza­mi, otrzy­mu­je­my od licz­nych osób nie­po­ko­ją­ce sygna­ły. Według tych – pokry­wa­ją­cych się ze sobą infor­ma­cji – wszyst­kie one mówią o poja­wia­niu się co pewien czas samo­lo­tów pozo­sta­wia­ją­cych za sobą dziw­ne smu­gi na nie­bie. Według naocz­nych świad­ków samo­lo­ty te widocz­ne były w tych rejo­nach pol­skiej prze­strze­ni powietrz­nej, w któ­rych – wkrót­ce po ich prze­lo­cie – powsta­wa­ły nie­spo­dzie­wa­nie potęż­ne chmu­ry desz­czo­we i nie­ba­wem wystę­po­wa­ły nad­zwy­czaj obfi­te opady
Wię­cej… http://wyborcza.pl/1,75248,7975444,Pytania_z_Jasnej_Gory__Czy_powodzie_w_Polsce_powoduja.html#ixzz0pyh6aO5R

Żało­sne.

Jeśli cho­dzi o powódź, to jej skut­ki są widocz­ne rów­nież w Kaliszu.


IMG252.jpg
Leni­wa Barycz na dro­dze do Rososzycy


A teraz coś cie­kaw­sze­go. Tydzień temu byłem na wyciecz­ce rowe­ro­wej – doje­cha­łem aż do Roso­szy­cy. Muszę się pochwa­lić, że jeż­dżę coraz dalej. W Roso­szy­cy jest cie­ka­wy kościół oraz reszt­ki folwarku.

Wycieczka do Ołoboku i kaprysy Prosny

W sobo­tę zro­bi­łem sobie milu­sią wyciecz­kę rowe­ro­wą do Oło­bo­ku. Zwie­dzi­łem tam wyjąt­ko­wo ory­gi­nal­ny kościół pw. św. Jana Ewan­ge­li­sty. W dro­dze powrot­nej mia­łem rów­nież oka­zję zoba­czyć kościół w Gosty­czy­nie. Rów­nie ciekawy.


IMG233.jpg
Kościół w Oło­bo­ku z cha­rak­te­ry­stycz­ną „skar­pą”


Nie oby­ło się jed­nak bez pro­ble­mów. Bowiem trwa dosyć nie­spo­dzie­wa­na powódź, któ­ra jest niczym wobec tego, co dzia­ło się wcze­śniej w tym roku. Nie omi­nę­ła ona i połu­dnio­wej Wiel­ko­pol­ski, któ­ra rów­nież jest lek­ko pod­to­pio­na. Dla­te­go do Oło­bo­ku musia­łem jechać dłuż­szą drogą.

Same oko­li­ce wsi wyglą­da­ją tak:

IMG230.jpg IMG231.jpg

Rów­nież w Piwo­ni­cach wyla­ło nicze­go sobie. Praw­dę mówiąc, cze­goś takie­go jesz­cze tutaj nie widziałem.


IMG238.jpg
Nor­mal­nie rze­ka pły­nie tam, gdzie te krza­czo­ry na 3. planie