Jak co roku…

Nie cza­ru­jąc, to tydzień, któ­ry minął (tydzień „szkol­ny”) był prze­rą­ba­ny. Następ­ny będzie jesz­cze gor­szy. A naj­gor­szy to będzie week­end, któ­ry wła­śnie się zaczął. To wszyst­ko przez to, że koń­czy się rok szkol­ny, a jak koń­czy się rok szkol­ny, to nagle zaczy­na­ją się nagro­ma­dzać odkła­da­ne kart­ków­ki, spraw­dzia­ny, jakieś dodat­ko­we pra­ce. Czę­sto nauczy­cie­le lubią coś jesz­cze „dorzu­cić”. Tak więc z wie­lo­ma spra­wa­mi muszę się upo­rać w week­end, bo jeśli nie, to kasza­na się dopie­ro zacznie.

Jeśli cho­dzi o pogo­dę, to było przez osta­nie kil­ka dni bar­dzo dusz­no. Słoń­ce tak świe­ci­ło, że moż­na było wyjść z sie­bie i sta­nąć obok. A jak jest w auto­bu­sach KLA? – każ­dy wie; moż­na zdechnąć.

Teraz pogo­da jest taka, jak w wier­szu Leopol­da Staffa:

Deszcz jesien­ny (frag­ment)

O szy­by deszcz dzwo­ni, deszcz dzwo­ni jesienny
I plusz­cze jed­na­ki, mia­ro­wy, niezmienny,
Dżdżu kro­ple pada­ją i tłu­ką w me okno…
Jęk szkla­ny… płacz szkla­ny… a szy­by w mgle mokną
I świa­tła sza­re­go blask sączy się senny…
O szy­by deszcz dzwo­ni, deszcz dzwo­ni jesienny…