wycieczki, krajobrazy, zdjęcia i inne głupoty
Dla niektórych powoli dobiega końca ostatni tydzień wakacji 🙂 Jednakże ja do tej grupy nie należę, bo przede mną jeszcze ponad miesiąc.
Prawdziwe wakacje zaczną się dla mnie w niedzielę, bo oto wtedy wyruszam na kilkudniową wycieczkę, w planie której mam odwiedzić Białystok i Warszawę.
Dzisiaj po długim okresie „zbierania się” wprowadziłem kilka kosmetycznych zmian na swojej stronie polegających głównie na usunięciu paru linków z menu, które wydają mi się niepotrzebne. Mam nadzieję, że niedługo napiszę tam coś nowego.
Ten wpis umieszczam głównie dlatego, że nie podobało mi się, że gdy zjechałem na dół strony, tam ciągle były widoczne wpisy z listopada! Teraz – mam nadzieję – nastąpi przesunięcie i nie będą widoczne tak bardzo skutki moich blogowych zaniechań.
Za niecałe dwa tygodnie z pewnością pojawi się powód do tego, aby umieścić na blogu jakieś wpisy i ciekawe zdjęcia, a to dlatego, że na początku września wybieram się do Wilna. Na zdjęcia można liczyć.
Poza tym w wakacje jeżdżę na rowerze, czytam książki (ambitne i mniej ambitne, teraz akurat Zola); staram się także poprzypominać sobie łacinę.
Do literatury w internecie dostęp jest dosyć łatwy. Istnieje wiele stron internetowych, na których można znaleźć opowiadania, wiersze, książki. Legalnie i nielegalnie (chodzi rzecz jasna o prawa autorskie). Napisane przez znanych pisarzy, jak i przez zupełnych amatorów, którzy po prostu chcą się swoimi utworami podzielić z szerszą publicznością. Sklepów z książkami są pewnie miliony, a na końcu jest allegro, gdzie używane książki można kupić za grosze.
Gdy chodzi o strony internetowe z książkami (a raczej z wszelkiej maści źródłami) godne polecania są szczególnie dwie strony internetowe. Pierwsza z nich, to Wolne Lektury – projekt fundacji Nowoczesna Polska. Można tam znaleźć dziesiątki tekstów literackich, które powstały poprzez zeskanowanie części zbiorów, przede wszystkim Biblioteki Narodowej. Ta strona internetowa nastawiona jest na działalność edukacyjną: publikacja zasługują na pochwałę ze względu na profesjonalną redakcję tekstów. Sprytnie ominięto tutaj kwestię praw autorskich: dostępne są książki zeskanowane z bardzo starych egzemplarzy; autorzy dawno już nie żyją… dlatego próżno szukać tutaj współczesnej literatury.
Podobnie jest w drugim projekcie – Polonie. Polona, to biblioteka cyfrowa jak się patrzy. Tutaj zeskanowano całe książki łącznie z okładkami, w bardzo wysokiej rozdzielczości, tak więc można zanalizować wszystko łącznie z fakturą papieru. Do tego dodano ciekawe funkcjonalności, w tym integrację z portalami społecznościowymi. Do tego dochodzi świetny, nowoczesny interfejs użytkownika.
Piszę o tym wszystkim dlatego, że przed chwilą w „Dużym Formacie” (31÷2013) przeczytałem o projekcie Google Books. O nim rzecz jasna wiedziałem już wcześniej i z ich strony internetowej korzystałem – dopiero jednak teraz poznałem kulisy całego przedsięwzięcia. Otóż ładnych kilka lat temu przedstawiciele Google’a udali się do kierowników najważniejszych światowych bibliotek mówiąc im, że zeskanują cały księgozbiór za darmo i udostępnią go w internecie. Jednym słowem – świetny pomysł. Dzięki niemu można wydobyć stare publikacje (z przed kilku bądź kilkuset lat) z odmętów dusznych magazynów i udostępnić dla każdego; np. średniowieczne manuskrypty przechowywane pieczołowicie w klasztornych bibliotekach.
Niestety wszystko rozbiło się o pisarską hipokryzję. Urszula Jabłońska pisze, że kiedy James Gleick (jakiś amerykański pisarz) dowiedział się o projekcie Google’a, bardzo mu się on spodobał (materiały do pracy, książki w zasięgi kliknięcia myszką). Podobał mu się do czasu, gdy dowiedział się, że jego prace również są zeskanowane i ogólnie dostępne. To po prostu arcyprzykład hipokryzji i zakłamania. Niech wszyscy mi dają, ale od mojego wara.
Wtedy zaczęły się kołomyje z pozwami, ugodami, odszkodowaniami, a wszystko rzecz jasna toczyło się wokół oskarżenia o łamanie praw autorskich. Trwają w zasadzie do dzisiaj; wiele książek zostało usuniętych z ogólnego dostępu albo można zobaczyć tylko kilka stron.
„Prawa autorskie” łamano już w średniowieczu, bo uczniowie przepisywali książki, których – z braku druku – nigdzie przecież kupić nie można było. Dzisiaj jest to znacznie łatwiejsze, bo są kserokopiarki, szybkie skanery, aparaty &c &c i o czywiście internet, czyli sprawca całego zła. Nadchodzi moment, w którym twórcy treści muszą się zastanowić, dla kogo tak na prawdę tworzą: dla publiczności, czy… no właśnie, dla kogo?