Ślęża

Wczo­raj po raz dru­gi odwie­dzi­łem masyw Ślę­ży. Poprzed­nim razem byłem tam latem 2021 roku. Jed­nak wte­dy było lato; wcho­dzi­li­śmy na górę od Prze­łę­czy Tąpa­dła. Były tam dzi­kie tłumy.

Wczo­raj wybra­li­śmy inną tra­są – przez Wie­ży­cę. Nie­ste­ty ludzi też było spo­ro, szli­śmy w pro­ce­sji – ale to wina tego, że po pierw­sze był week­end, a po dru­gie świę­to państwowe. 

Pogo­dę mie­li­śmy wyjąt­ko­wo ład­ną. Co praw­da był listo­pad, ale świe­ci­ło słoń­ce, było bez­wietrz­nie, nie było jakoś odpy­cha­ją­co. Wędrów­ka na górę z prze­łę­czy trwa ok. 2 godzin, w dru­gą stro­nę tro­chę kró­cej. Jest kil­ka szla­ków do wybo­ru. Poza pew­ny­mi momen­ta­mi podej­ście nie jest bar­dzo stro­me (cho­ciaż i tak trze­ba się tro­chę spo­cić, ale to jed­nak nic w porów­na­niu np. z Babią Górą).

Jadąc w kie­run­ku Ślę­ży od stro­ny Wro­cła­wia widok jest nie­sa­mo­wi­ty – oto bowiem pośrod­ku pól nagle wyra­sta cał­kiem wyso­ka, samot­na góra. Oczy­wi­ście w dali maja­czą Góry Kaczaw­skie i Sude­ty, ale ten jeden szczyt pośrod­ku pust­ki jest dosyć nie­ty­po­wy. Nic więc dziw­ne­go, że w daw­nych cza­sach było to miej­sce kul­tu wyko­rzy­sty­wa­ne przez Sło­wian. Z resz­tą do dziś są tam pozo­sta­ło­ści w posta­ci rzeźb i wałów kultowych.

Od począt­ków XX wie­ku Ślę­ża jest naj­bliż­szym pod­wro­cław­skim kuror­tem tury­stycz­nym, jest też więc bar­dzo zadeptana. 

Pałacyk jesienią

W Połu­dnio­wej Wiel­ko­pol­sce nie bra­ku­je róż­nych pała­cy­ków, ale nie wszyst­kie moż­na zwie­dzać. Dwa dni temu wybra­łem się do Lew­ko­wa, do daw­nych dóbr lokal­nych magna­tów, obec­nie zamie­nio­nych w muzeum. Lew­ków to wieś z jed­nym skrzy­żo­wa­niem poło­żo­na pod Ostro­wem Wiel­ko­pol­skim, kil­ka­na­ście kilo­me­trów od Kali­sza. W cen­trum wsi jest kościół (rów­nież ufun­do­wa­ny przez daw­ne­go wła­ści­cie­la pała­cu), sklep i kil­ka blo­ków, któ­re bez­po­śred­nio sąsia­du­ją z par­kiem, w któ­rym znaj­du­je się pałac. Kil­ka­set metrów dalej jest też lot­ni­sko (dla malut­kich samolotów).

Pałac, jak rów­nież zabu­do­wa­nia gospo­dar­cze, poło­żo­ny jest w ład­nym par­ku, któ­ry jest jesz­cze pięk­niej­szy jesie­nią. Daw­niej ten pałac to był oddział Muzeum Okrę­go­we­go Zie­mi Kali­skiej, obec­nie jest to samo­dziel­na jed­nost­ka. Pałac i jego oto­cze­nie nie­daw­no prze­szły grun­tow­ny remont, któ­ry trwał bli­sko 4 lata. Byłem jedy­nym zwie­dza­ją­cym. Z roz­mo­wy z ochro­nia­rzem dowie­dzia­łem się, że wystrój wnętrz odtwa­rza­no na pod­sta­wie przed­wo­jen­nych zdjęć.

Miło, że pała­cy­ko­wi przy­wró­co­no świet­ność; jest to jakiś łącz­nik z prze­szło­ścią. Mia­łem szczę­ście, bo aku­rat tra­fi­łem na wysta­wę przed­wo­jen­nej cho­dzie­skiej por­ce­la­ny. A ja bar­dzo lubię skorupy!


A tak pała­cyk i jego oto­cze­nie wyglą­da­ły 5 lat temu, przed remon­tem (zdję­cia wyko­na­łem, gdy byłem w tych oko­li­cach w lutym 2018 roku).

Nad rzeką w listopadzie

Kon­ty­nu­ując świec­ką tra­dy­cję i tym razem wcze­śnie rano 1 listo­pa­da wybra­łem się na spa­cer nad rze­kę. Jesień jest już zaawan­so­wa­na, ale są jesz­cze liście na drze­wach. Poza tym, jest bar­dzo cie­pło; na dwo­rze było bli­sko 10 stop­ni, cho­ciaż nie­raz się zda­rza­ło, że o tej porze roku bywał już mróz.

Las jesienią

Ostat­nie dni były desz­czo­we, chy­ba przy­ro­da chcia­ła nad­ro­bić let­nią suszę. Ale pomi­mo tego jest bar­dzo cie­pło, jak na paź­dzier­nik. Cza­sa­mi o tej porze roku na drze­wach nie ma już liści. A w tym roku nie dość, że są, to jesz­cze na doda­tek czę­sto są to liście zupeł­nie zielone.

Wczo­raj ponow­nie odwie­dzi­łem Dąbro­wę – poprzed­nim razem byłem tam w sierp­niu. Wyciecz­ka była jak zwy­kle bar­dzo udana.

A tym­cza­sem… za 2 dni Tru­pem Fest.

Jesień w Wielkopolskim Parku Narodowym

Wczo­raj po raz czwar­ty poje­cha­łem w oko­li­ce Pozna­nia, do Mosi­ny, do Wiel­ko­pol­skie­go Par­ku Naro­do­we­go. Pierw­szy raz byłem w nim 2 lata temu, w 2021 roku – a to prze­cież nie aż tak daleko.

Teraz pogo­da był o wie­le przy­jem­niej­sza, niż wte­dy. To chy­ba był ostat­ni cie­pły dzień tej jesie­ni. Tem­pe­ra­tu­ra docho­dzi­ła do 20 stop­ni. I cho­ciaż było zachmu­rzo­ne, a momen­ta­mi kro­pił deszcz, to była przy­jem­nie. Dziar­skim kro­kiem zro­bi­łem 12-kilo­me­tro­wą pętel­kę. Od dzi­siaj pogo­da jest zim­niej­sza, cho­ciaż też chwi­la­mi świe­ci­ło słońce.

Wczo­raj rów­nież zaczą­łem moją wędrów­kę w oko­li­cach Jezio­ra Kocio­łek. Jed­nak tym razem nie roz­po­czy­na­łem w Oso­wej Górze, a przy szpi­ta­lu pul­mo­no­lo­gicz­nym w Ludwi­ko­wie, skąd moż­na w kil­ka minut dojść do jezio­ra. A potem tra­sa była już dobrze zna­na: wzdłuż Jezio­ra Górec­kie­go, koło pała­co­wej wyspy, a na koniec przez uroz­ma­ico­ny las.

Wra­ca­jąc zaha­czy­łem też o Poznań. Poje­cha­łem taką tra­są, jak 3 lata temu, w szczy­cie pan­de­mii, z Roga­li­na do Pozna­nia. Wte­dy jecha­łem do Pozna­nia po szcze­pion­kę prze­ciw­ko gry­pie. Wstą­pi­łem do opu­sto­sza­łe­go Roga­li­na, a w dro­dze do Pozna­nia jecha­łem malow­ni­czą dro­gą wzdłuż War­ty. W Wiór­ku jest miej­sce, gdzie dro­ga bie­gnie skar­pą nad rze­ką. Posta­no­wi­łem się tym razem na chwi­lę w tym miej­scu zatrzymać.

Pszczyna po raz drugi

Zanim napi­szę, dokąd ruszy­łem, gdy opu­ści­łem Zawo­ję, muszę jesz­cze wspo­mnieć o Psz­czy­nie. Psz­czy­nę odwie­dzi­łem po raz pierw­szy już rok temu jadąc do Zawoi, ale mia­łem jed­nak poczu­cie nie­do­sy­tu. Wte­dy była brzyd­ka pogo­da i nie widzia­łem wszystkiego.

Dla­te­go w tym roku tam wró­ci­łem. Tym razem pogo­da była pięk­na. Na ryn­ku odby­wał się jakiś festyn, chy­ba coś pod hasłem poże­gna­nia lata. Nie wcho­dzi­łem ponow­nie do pała­cu. Za to uda­łem się do wiel­kie­go, pięk­ne­go par­ku, któ­ry jest za tym pała­cem poło­żo­ny. Wów­czas go nie odwie­dzi­łem ze wzglę­du na ule­wę. Park jest dosyć dzi­ki, ale bar­dzo ładny.

Ulicz­ki Psz­czy­ny rów­nież lepiej pre­zen­tu­ją się w słoń­cu. Posze­dłem tak­że do Muzeum Pra­sy Ślą­skiej, któ­re pla­no­wa­łem odwie­dzić już od daw­na, ale nie star­cza­ło nigdy cza­su. Spo­dzie­wa­łem się cze­goś tro­chę cie­kaw­sze­go. Ale było war­to mimo wszyst­ko. Bar­dzo podo­bał mi się odtwo­rzo­ny gabi­net W. Kor­fan­te­go. Cie­ka­we były też sta­ro­daw­ne maszy­ny dru­kar­skie, w tym np. lino­typ, któ­ry daw­niej słu­żył do skła­du tekstu.

Pożegnanie z Babią Górą

Dzi­siaj jestem ostat­ni dzień pod Babią Górą, dobie­ga koń­ca moja kolej­na wizy­ta tutaj; nie ukry­wam, że czu­ję się nostal­gicz­nie. Jed­nak na pew­no jesz­cze tu wrócę.

Wczo­raj wje­cha­łem kolej­ką lino­wą na Mosor­ny Groń. W tam­tym roku wcho­dzi­łem na ten szczyt na pie­cho­tę (było cięż­ko). Potem zro­bi­łem pętlę po Paśmie Poli­cy. Pogo­da była pięk­na. Z Poli­cy widać Tatry.

Dzi­siaj wybra­łem zmo­dy­fi­ko­wa­ną wer­sję tra­dy­cyj­nej wypra­wy do Babio­gór­skie­go Par­ku Naro­do­we­go. Wsze­dłem przy­jem­ną ścież­ką na Prze­łęcz Jało­wiec­ką (Taba­ko­we Sio­dło) – do miej­sca, w któ­rym szlak bie­gnie wzdłuż gra­ni­cy pol­sko-sło­wac­kiej. Potem przy­jem­ną tra­są uda­łem się do schro­ni­ska na Mar­ko­wych Szczawinach.

Wizy­ta w Zawoi była bar­dzo uda­na, jak zwy­kle. Ale jed­nak tym razem było lepiej, niż poprzed­nio, ponie­waż pogo­da była bar­dzo dobra.

Jutro jadę odkry­wać nowe miej­sca – to zna­czy na Słowację.

Okolice Babiej Góry późnym latem

Nie ma wąt­pli­wo­ści, że jesz­cze jest lato; na potwier­dze­nie tego – tem­pe­ra­tu­ry. Jest ponad 20 stop­ni i świe­ci słoń­ce, daw­no nie mia­łem w górach tak pięk­nej pogo­dy. I to pomi­mo tego, że już począ­tek września.

Jestem już 3 dni w Zawoi. Czas spę­dzam aktyw­nie. Cho­dzę po szla­kach, któ­re znam i lubię, cho­ciaż co nie co też odkry­wam. W ponie­dzia­łek było zachmu­rzo­ne, cho­ciaż było cie­pło i nie pada­ło. Wybra­łem się do Pasma Jało­wiec­kie­go, któ­re zwy­kle odwie­dzam na począ­tek. Nie­ste­ty nie mam do nie­go szczę­ścia w tym sen­sie, że zawsze, gdy tam jestem, jest sła­ba widoczność.

Wczo­raj zwie­dzia­łem już masyw Babiej Góry – też tra­są, któ­rą sze­dłem już kil­ka razy. Na samą Babią Górę się nie wybie­ram w tym roku. 

Dzi­siaj odwie­dzi­łem też Mokry Kozub. To nie­wy­so­ka góra strze­gą­ca wej­ścia do Babio­gór­skie­go Par­ku Naro­do­we­go. Na jej szczy­cie znaj­du­je się ład­na łąka. Po dro­dze jest cie­ka­wa ścież­ka dydaktyczna.

Gór­ska łąka w Beski­dzie Żywieckim

Las latem

Poprzed­nio wspo­mi­na­łem o wizy­cie w arbo­re­tum leśnym, ale latem nie może tak­że zabrak­nąć wyciecz­ki do tra­dy­cyj­ne­go lasu.

Pogo­da na prze­ło­mie lip­ca i sierp­nia nie była za bar­dzo let­nia, a przy­naj­mniej nie była to taka pogo­da, do jakiej przy­zwy­cza­iły nas upa­ły w poprzed­nich latach. Bywa­ło chłod­no, szcze­gól­nie w nocy; obfi­cie padał deszcz. Ale to nawet lepiej, bo dzię­ki temu jesz­cze przy­jem­niej odwie­dza się las (cho­ciaż w sumie miło jest się schro­nić w chłod­nym lesie nawet w upał; nato­miast po desz­czu nie jest aż tak dobrze, bo zwy­kle są koma­ry – w tym roku było akurat).

Dąbrowa

Poprzed­nim razem w tym miej­scu byłem jesie­nią, cho­ciaż przy­jeż­dżam tu rzad­ko, acz regu­lar­nie, od kil­ku już lat. Nie jest to zwy­kły las, bo jest to las dębo­wy (czę­ścio­wo). Jest to część więk­sze­go kom­plek­su leśne­go. W środ­ku jest napraw­dę ład­nie, cho­ciaż naj­cie­ka­wiej się robi, jeże­li się zej­dzie z utar­te­go szla­ku. Przez las prze­bie­ga­ją reszt­ki bar­dzo sta­rej, bru­ko­wa­nej dro­gi. Cie­ka­we, dokąd pro­wa­dzi­ła. Choć to las i cho­ciaż jest sucho, były tam miej­sca, gdzie trze­ba się prze­dzie­rać przez wyso­ką tra­wę. Zda­rza­ły się rów­nież miej­sca pod­mo­kłe i błot­ni­ste, ze śla­da­mi spo­rych babrzysk. 


Jesień w dąbro­wie (2021)

Lato w dąbro­wie (2021)

Dolina rzeki

Odwie­dzi­łem rów­nież Doli­nę Swędr­ni, cho­ciaż od innej stro­ny (nie od stro­ny Kali­sza). Mam wra­że­nie, że tro­chę się tam zmie­ni­ło od cza­su, jak byłem tam ostat­ni raz, czy­li rok temu. Przede wszyst­kim poja­wi­ły się młod­ni­ki, czy­li mło­de laski, któ­rych tam wcze­śniej nie było.

Obra­łem tro­chę inną tra­sę, bar­dziej przez las, ale nie­ste­ty oka­za­ło się, że łąki są tak zaro­śnię­te, że nie da się przejść. W koń­cu uda­ło mi się dotrzeć do doli­ny rze­ki, ale to nie takie pro­ste. Koniecz­ne jest dal­sze prze­dzie­ra­nie się przez zaro­śla. Samą rze­kę nie­ła­two wypa­trzeć. Znaj­du­je się scho­wa­na głę­bo­ko, za krza­ka­mi, zaro­śla­mi, za rowem. Rzecz­ka jest wąska, płyt­ka, bar­dzo uro­kli­wa. Podob­no czysta.

Lato

Pierw­szy raz w tym roku są upa­ły. Nie jakieś wiel­kie, ok. 30 stopni.

Dojazd do Zakopanego

Wczo­raj, po bli­sko ośmiu latach prze­rwy, zno­wu doje­cha­łem do Zako­pa­ne­go. Poprzed­nim razem byłem w Tatrach w 2015 roku.

Sam dojazd zasłu­gu­je na odręb­ne potrak­to­wa­nie. Oczy­wi­ście nie mam tu na myśli dojaz­du do Kra­ko­wa, bo to nic cie­ka­we­go. Po pro­stu naj­pierw kiep­ska dro­ga lokal­na, potem dobra dro­ga woje­wódz­ka, potem nie­zła dro­ga kra­jo­wa, potem auto­stra­da, potem dro­ga eks­pre­so­wa, potem wyjąt­ko­wo bez­na­dziej­na dro­ga kra­jo­wa (tra­sa Olkusz-Kra­ków) i zno­wu auto­stra­da. Jest tak­że dro­ga pseu­do­ek­spre­so­wa, jak np. Dąbro­wa Górnicza-Olkusz.

Taka sama tra­sa, tyl­ko gor­sza, jest na odcin­ku Kra­ków-Myśle­ni­ce. Pręd­kość, z któ­rą teo­re­tycz­nie moż­na jechać to 100 km/h, w rze­czy­wi­sto­ści czę­sto jedzie się 60 km/h i to nie z powo­du ruchu (była nie­dzie­la), tyl­ko jakiś dziw­nych skrzy­żo­wań, wyska­ku­ją­cych nagle przejść dla pie­szych, zakrę­tów itp.

No i w tych oko­li­cach zaczy­na się Pod­ha­le – a więc gwałt przez oczy. W Myśle­ni­cach wjeż­dża się na tra­sę S7 i tu zaczy­na się dro­ga jak z baj­ki. Nie tyl­ko jest to świet­na dro­ga eks­pre­so­wa, ale przede wszyst­kim jest pięk­nie poło­żo­na. Jedzie się wśród gór, dolin, prze­łę­czy; raz na dole, raz na esta­ka­dzie. Raz nad rze­ką, a raz nad łąka­mi. Gdzieś w odda­li prze­my­ka­ją pod­ha­lań­skie wio­chy (z Pci­miem na cze­le). Uko­ro­no­wa­nie tra­sy jest prze­jazd naj­dłuż­szym w Pol­sce tune­lem, któ­ry jest napraw­dę ciekawy.

Nie­ste­ty wkrót­ce za tune­lem czar pry­ska, ponie­waż wjeż­dża się już na zwy­kłą bar­dzo nie­cie­ka­wą dro­gę kra­jo­wą, któ­ra na doda­tek jest nie­usta­ją­cym pla­cem budo­wy (co może zwia­sto­wać, że tra­sa eks­pre­so­wa zosta­nie nie­dłu­go docią­gnię­ta bli­żej Zakopanego).

Nie­ste­ty im bli­żej Zako­pa­ne­go, tym gorzej – stę­że­nie Pod­ha­la wzra­sta do 1000%. Jest kosz­mar­nie, a apo­geum tego kosz­ma­ru przy­pa­da na przed­mie­ścia Zako­pa­ne­go. Lądu­je się jak w jakimś kra­ju trze­cie­go świa­ta. Z jed­nej stro­ny jakieś ę‑ą pen­sjo­na­ty i hote­le, czy inne zadba­ne miej­sca, a obok nich roz­wa­la­ją­ce się sta­re szo­py. Cha­osu wizu­al­ne­go nie da się z resz­tą stre­ścić jed­nym zda­niem. Wszyst­ko pokry­te tysią­ca­mi ohyd­nych reklam, szyl­dów itp. Nie rekom­pen­su­ją tego widocz­ne z oko­lic Rab­ki Tatry.

Nato­miast w samym Zako­pa­nym widocz­nie ście­ra­ją się dwa żywio­ły – ale o tym kie­dy indziej.

Teraz pada. Mam nadzie­ję, że pogo­da się poprawi.

Wiosna w Dolinie Baryczy

Jak co roku w week­end majo­wy wybra­łem się do Doli­ny Bary­czy. Nie­ste­ty w tym roku jakoś tak się zło­ży­ło, że nie odwie­dzi­łem sta­wów przy­go­dzic­kich. Ale jesz­cze nic straconego.

Wybra­łem się do bar­dziej odda­lo­ne­go kom­plek­su sta­wów, któ­ry znaj­du­je się już na tere­nie woje­wódz­twa dol­no­ślą­skie­go – jeż­dżę tam od 2020 roku. Wcze­śniej poprze­sta­wa­łem na oko­li­cach Odo­la­no­wa. Ude­rza­ją­ce jest, jak zmie­nia się archi­tek­tu­ra, układ urba­ni­stycz­ny wsi i tro­chę też kra­jo­braz, gdy tyl­ko wyje­dzie się z Wiel­ko­pol­ski. Poja­wia­ją się cha­rak­te­ry­stycz­ne dla Dol­ne­go Ślą­ska cegla­ne „wie­że transformatorowe”. 

Pogo­da była ide­al­na na wędrów­kę po lasach, łąkach, wśród pól i nad sta­wa­mi: było cie­pło, ale nie gorą­co. Warun­ki do robie­nia zdjęć śred­nie – nie­bo było zasnu­te chmu­ra­mi. Ale i tak bez więk­sze­go pro­ble­mu prze­sze­dłem 12 km. Dosze­dłem nad Barycz. Wody w niej tro­chę mniej, niż poprzed­nio. Naj­przy­jem­niej było się wycią­gnąć się na łące ukry­tej wśród drzew nad samą Baryczą.

Doli­na Baryczy

Kra­jo­braz bocz­nych dróg