„Akropolis”

Daw­no już nic nie napi­sa­łem. Powo­dy tego są wie­lo­ra­kie. Po pierw­sze nie mia­łem cza­su, po dru­gie mi się nie chcia­ło. Inna spra­wa, to nie mia­łem o czym pisać. A wła­ści­wie to mia­łem, ale póź­niej z tego rezygnowałem.

Rok 2009 UNESCO ogło­si­ło Rokiem Gro­tow­skie­go – któ­ry jest (był) Wiel­kim, Prze­sław­nym Reży­se­rem, tyle że ja w życiu o nim nie sły­sza­łem i w sumie nie wie­le stra­ci­łem. W Kali­szu obcho­dzo­na jest ta oka­zja w spo­sób szcze­gól­ny, albo­wiem jeden z akto­rów nale­żał do tru­py teatral­nej Gro­tow­skie­go. Ten z kolei two­rzył chy­ba z 50 lat temu i – moim zda­niem – nie­wie­le po nim pozostało.

W ponie­dzia­łek uda­łem się wraz ze szko­łą do kali­skie­go Cen­trum Kul­tu­ry i Sztu­ki na pro­jek­cję spek­ta­klu (był nagra­ny na DVD) „Akro­po­lis”. Była to mie­szan­ka Wyspiań­skie­go, sta­ro­żyt­no­ści, ale oczy­wi­ście wkrę­co­no tam jesz­cze Oświę­cim. Mie­szan­ka wybu­cho­wa, z pomy­słu Wyspiań­skie­go chy­ba nic nie zosta­ło. Zasad­ni­czo, gdy­by nie poprze­dza­ją­ca pre­lek­cja, to nie wie­dział­bym, o czym przed­sta­wie­nie trak­to­wa­ło. Kata­stro­fa. 15 minut zmu­sza­łem się do uwa­gi, potem stwier­dzi­łem, że to bez sen­su. Akto­rzy bie­ga­li po sce­nie w wor­kach, coś powrza­ski­wa­li, cza­sem śpie­wa­li, wali­li jakimś żela­stwem, robi­li „miny nie z tej Ziemi”.

Myśla­łem, że tam tru­pem pad­nę. Chy­ba jestem za tępy na taką sztukę.

PS. We wstę­pie powie­dzia­no, że aktor, któ­ry wystę­po­wał w „Akro­po­lis”, zagrał w nim ponad 1000 razy. Nie­zły czubek.