Przed Świętami nocą

Dzi­siaj wyjeż­dżam z Pozna­nia na week­end (jutro mamy wol­ne z powo­du otwar­cia Col­le­gium Iuri­di­cum Novum, któ­re – nota bene – mia­ło nastą­pić ponad mie­siąc temu). Potem przy­ja­dę tyl­ko na 2 dni, na ostat­nie przed­świą­tecz­ne zajęcia.

Wczo­raj wybra­łem się wie­czo­rem zoba­czyć noc­ne ilu­mi­na­cje, jakie przy­go­to­wa­no w Poznaniu.



Skrzy­żo­wa­nie Fre­dry i Al. Niepodległości


Zamek


Ope­ra


Kier­masz świą­tecz­ny na Sta­rym Rynku


Cho­in­ka przed ratuszem


Zauł­ki Sta­re­go Miasta


Ale mróz!

Wystawa starodruków

Jesień jesie­nią, ale nie samą pogo­dą żyje czło­wiek. Wczo­raj byłem pierw­szy raz w Czy­tel­ni Ogól­nej Biblio­te­ki Uni­wer­sy­tec­kiej. O ile obsłu­ga Wypo­ży­czal­ni może być na począt­ku odro­bi­nę skom­pli­ko­wa­na, o tyle, korzy­sta­nie z Czy­tel­ni wyma­ga znacz­nie więk­szej ilo­ści fine­zji. Tym bar­dziej, że w biblio­te­ce jest teraz remont i potę­gu­je to jesz­cze uczu­cie zagu­bie­nia u osób odwie­dza­ją­cych Ją pierw­szy raz.

Po względ­nym ujarz­mie­niu Czy­tel­ni posze­dłem na wysta­wę, o któ­rej dowie­dzia­łem się przypadkowo:

ZAPRASZAMY NA WYSTAWĘ
w ramach „Tygo­dnia wło­skie­go w Poznaniu”
pt.
ITALICAPOZNAŃSKICH BIBLIOTEKARCHIWÓW

Eks­po­zy­cja skła­da się z impo­nu­ją­ce­go zbio­ru inku­na­bu­łów i sta­ro­dru­ków. Wstęp wol­ny – war­to zobaczyć.

Jesień jest piękna

Nie­któ­rzy cho­dzą i stę­ka­ją, że już jesień, że zim­no, że to, że tam­to… A prze­cież jest pięk­na pogo­da! Wystar­czy wyj­rzeć za okno i popa­trzeć na lecą­ce z góry liście, by zoba­czyć, jak jest ład­nie. Bywa zim­no rano, czy wie­czo­rem, ale – jak mawia­ją Nor­we­go­wie – nie ma złej pogo­dy, jest tyl­ko źle dobra­ne ubra­nie. Ja dzi­siaj korzy­sta­jąc z wol­nej chwi­li uda­łem się do poznań­skie­go Par­ku Wil­so­na, by tam pod­pa­trzeć jesień.

Po pierwszym tygodniu w Poznaniu

Więk­szość ubie­ga­ją­ce­go wła­śnie tygo­dnia spę­dzi­łem w Pozna­niu. Mia­łem już pierw­sze zaję­cia. Było to dopie­ro wpro­wa­dze­nie, a plan nie – póki co – dosyć luź­ny, więc nie było źle. Nauki na razie nie było zbyt wie­le (to się pew­nie z cza­sem zmie­ni), więc nie prze­ży­łem takie­go wstrzą­su, jakim stra­szą zawsze lice­ali­stów wybie­ra­ją­cych się na stu­diach. Choć znam oso­by, któ­re np. wybra­ły się na poli­tech­ni­kę i one mają młyn już od pierw­sze­go tygo­dnia studiowania.

Jeśli cho­dzi o pra­wo, to dowie­dzia­łem się, jak na razie, że: (1) funk­cja uwal­nia­ją­ca języ­ka jest wte­dy, gdy ktoś powie brzyd­kie sło­wo (2) Koper­nik wie­dział, że p (3) Iusti­tia est con­stans et per­pe­tua volun­tas ius sum­mum cuique tri­bu­en­di (4) 8 paź­dzier­ni­ka 1940 uro­dził się John Len­non itd.

Poznań­ski Park Wilsona


Jak było w Poznaniu

Rzeźba przed Teatrem Wielkim (ul. Fredry)
Rzeź­ba przed Teatrem Wiel­kim (ul. Fredry)

Ostat­nie trzy dni spę­dzi­łem w Pozna­niu, gdzie wła­śnie jestem w trak­cie roz­po­czy­na­nia stu­diów na Wydzia­le Pra­wa i Admi­ni­stra­cji UAM na kie­run­ku pra­wo (sta­cjo­nar­ne jed­no­li­te magi­ster­skie – dla docie­kli­wych). Z tą sta­cjo­nar­no­ścią jest naj­więk­szy pro­blem, bo wią­że się ona z prze­no­si­na­mi do Sto­li­cy Wiel­ko­pol­ski. Zamiesz­ka­łem na stan­cji na Osie­dlu Lecha. To zupeł­ne obrze­ża Pozna­nia, ale tram­wa­jem do cen­trum jedzie się dość szyb­ko. Zaję­cia pro­wa­dzo­ne będą w nowo otwar­tym Col­le­gium Iuri­di­cum Novum, któ­re­go oto­cze­nie jest jesz­cze jed­nym wiel­ki pla­cem budo­wy. Naj­le­piej kupić sobie kalosze.

Póki co mie­li­śmy szko­le­nie z zasad stu­dio­wa­nia oraz Inau­gu­ra­cję Roku Aka­de­mic­kie­go. Poza tym mia­łem tro­chę cza­su na zwie­dza­nie mia­sta. Byłem mię­dzy inny­mi w Cyta­de­li. Teraz jestem w Kali­szu, ale jutro zno­wu wra­cam do Wiel­kiej Pyry. A od ponie­dział­ku pierw­sze zajęcia.

Park Cyda­te­la

Warszawa (16−19.09)

W dniach od 16 do 19 wrze­śnia byłem w War­sza­wie, w odwie­dzi­nach u rodzi­ny. W Sto­li­cy byłem nie pierw­szy raz, ale dopie­ro teraz mia­łem oka­zję pozwie­dzać tro­chę i zoba­czyć parę cie­ka­wych miejsc.

Dzień I

Krakowskie Przedmieście
Kra­kow­skie Przedmieście

Był bar­dzo wypeł­nio­ny, gdyż zapla­no­wa­łem sobie wizy­ty w trzech miej­scach: Zam­ku Kró­lew­skim, Muzeum Fry­de­ry­ka Cho­pi­na i Muzeum Naro­do­wym. Na Kra­kow­skie Przed­mie­ście przy­je­cha­łem auto­bu­sem 503 i skie­ro­wa­łem się w kie­run­ku pałacu.

W Zam­ku Kró­lew­skim zoba­czy­łem trzy wysta­wy: eks­po­zy­cję sta­łą, frag­ment zbio­rów z Muzeum Czar­to­ry­skich w Kra­ko­wie oraz „85-lecie Pol­skie­go Radia”. Na szcze­gól­ną uwa­gę zasłu­gu­je dru­ga z wymie­nio­nych, ponie­waż wśród dzieł sztu­ki znaj­du­je się „Dama z Łasicz­ką” Leonar­da da Vin­ci. Choć­by dla­te­go war­to było się tam pofa­ty­go­wać. Jeśli cho­dzi o pałac, to jest on nie­sa­mo­wi­cie ele­ganc­ki, ale tak samo jest nie­mal wszę­dzie. Moż­na w nim zoba­czyć wie­le obra­zów zna­nych z pod­ręcz­ni­ków (np. Zapro­wa­dze­nie chrztu Matej­ki), czy sal poka­zy­wa­nych czę­sto w tele­wi­zji przy oka­zji róż­nych uro­czy­sto­ści państwowych.

Tron Stanisława Augusta w Zamku Królewskim
Tron Sta­ni­sła­wa Augu­sta w Zam­ku Królewskim

Dru­gie w kolej­no­ści zwie­dza­nia było Muzeum Fry­de­ry­ka Cho­pi­na, do któ­re­go bilet kupi­łem już parę dni przed wyjaz­dem (przez inter­net). Było zachwa­la­ne w mediach, mnie jed­nak tro­chę roz­cza­ro­wa­ło. Ze smut­kiem przy­zna­ję, że nie dowie­dzia­łem się w nim o kom­po­zy­to­rze nicze­go, ponad to, co już wie­dzia­łem. Może, gdy­by był prze­wod­nik, było­by ina­czej. Nie­ste­ty zamiast tego po całym pała­cu bie­ga­ła ban­da roz­be­stwio­nych, hała­su­ją­cych i wyraź­nie znu­dzo­nych bacho­rów, któ­re unie­moż­li­wia­ła oglą­da­nie eks­po­zy­cji w spo­ko­ju, czy choć­by posłu­cha­nie utwo­rów w ciszy. Chy­ba zada­nie odcha­mia­nia naro­du się tutaj nie udało.

W koń­cu uda­łem się do Muzeum Naro­do­we­go; 7 zło­tych za bilet to bar­dzo uda­na inwe­sty­cja. W środ­ku cze­ka nas bowiem, chy­ba kil­ku­ki­lo­me­tro­wy spa­cer po salach z rzeź­ba­mi, obra­za­mi, arty­ku­ła­mi codzien­ne­go użyt­ku ze wszyst­kich nie­mal epok i z róż­nych miejsc. Każ­dy znaj­dzie tu coś dla sie­bie. Nawet, jeśli ktoś nie lubi okre­ślo­nej dzie­dzi­ny sztu­ki lub epo­ki z jej histo­rii, tutaj ma szan­sę zmie­nić swo­je zda­nie. Wybór jest bowiem ogrom­ny. Przy­kła­do­wo, jak nigdy nie byłem fanem sztu­ki sta­ro­żyt­nej, któ­ra wyda­je mi się nud­na. Jed­nak w MN jest wspa­nia­ła gale­ria monu­men­tal­nych posą­gów ze Sta­ro­żyt­ne­go Rzy­mu, któ­re bar­dzo mi się spodobały.

Na szcze­gól­ną uwa­gę zasłu­gu­je Gale­ria Sztu­ki Wcze­sno­chrze­ści­jań­skiej, uni­ka­to­wa na ska­lę świa­to­wą. Pre­zen­tu­je ona zna­le­zi­ska odko­pa­ne przez prof. Micha­łow­skie­go sto­ją­ce­go na cze­le pol­skiej eks­pe­dy­cji arche­olo­gicz­nej w Faras (Egipt). W Gale­rii znaj­du­ją się naj­róż­niej­sze rzeź­by, fre­ski etc.

Galeria sztuki średniowiecznej w Muzeum Narodowym
Frag­ment śre­dnio­wiecz­nej rzeźby

Wspa­nia­ła jest tak­że Gale­ria Sztu­ki Śre­dnio­wiecz­nej. Tu – jest na co patrzeć! Nie tak daw­no temu byłem w Muzeum Naro­do­wym w Pozna­niu, gdzie oglą­da­łem gale­rię sztu­ki śre­dnio­wiecz­nej – moc­no roz­cza­ro­wu­ją­cą; jest nud­na, mała, nie­cie­ka­wa. A w War­sza­wie mamy gotyk, jak się patrzy!

Dzień II

Marszałkowska
Mar­szał­kow­ska w kie­run­ku Pla­cu Zbawiciela

W pią­tek odwie­dzi­łem kolej­ne miej­sca: Łazien­ki Kró­lew­skie i Ogród Saski. Mia­łem też oka­zję do lep­sze­go pozna­nia cen­trum mia­sta. Byłem w oko­li­cach Mar­szał­kow­skiej, na al. Szu­cha. Widzia­łem wie­le róż­nych insty­tu­cji pań­stwo­wych (np. MSZ, MEN). Tro­chę zabłą­dzi­łem w oko­li­cach Łazie­nek, Alei Ujaz­dow­skich i ul. Agri­co­la (któ­rej chy­ba nie ma na mapie). Ale to nie szko­dzi, bo jest tam wszę­dzie bar­dzo ładnie.

Na szcze­gól­ną uwa­gę zasłu­gu­je PARK-MUZEUM Łazien­ki Kró­lew­skie, gdzie jest wie­le pod­ręcz­ni­ko­wych wręcz obiek­tów – np. Pałac na Wodzie. Jest tam bar­dzo przy­jem­nie, ale o tym chy­ba niko­mu nie muszę mówić. Moż­na usiąść na ław­ce, a dooko­ła ska­czą po drze­wach wie­wiór­ki i prze­cha­dza­ją się pawie.

Pałac
Pałac na wodzie

Dzień III

Trze­cie­go dnia poje­cha­li­śmy do Pała­cu w Wila­no­wie, gdzie też jest bar­dzo faj­nie, choć prze­pro­wa­dza­ne są tam teraz róż­ne remon­ty. Moż­na obej­rzeć gale­rię foto­gra­fii w Oran­że­rii, ale więk­szość eks­po­na­tów to dziw­ne pla­my „bez tytułu”.

Zobacz wszyst­kie zdjęcia



IMG_1816.JPG
Fla­ga Kana­dy na dru­gim planie

Trze­ba też poru­szyć temat, o któ­rym media glę­dzą i glę­dzą. Cho­dzi o fana­ty­ków oku­pu­ją­cych Kra­kow­skie Przed­mie­ście, o czym pisa­łem już nie raz, choć może nie powi­nie­nem, bo robi się to nud­ne, a sam fakt tego, co się dzia­ło, jest wystar­cza­ją­co żało­sny. Oczy­wi­ście – będąc w War­sza­wie – nie mogłem prze­ga­pić spa­ce­ru po Kra­kow­skim Przed­mie­ściu, ale – że nie znam Mia­sta – to nie wie­dzia­łem, „co i jak”. Naj­pierw zoba­czy­łem fla­gę Kana­dy, pomy­śla­łem więc, że może to jakiś hap­pe­ning stu­den­tów Uni­wer­sy­te­tu, bo to prze­cież nie­da­le­ko. Zamiast tego byli to chy­ba jed­nak fani Radia Mary­ja z Kana­dy, zamro­cze­ni pisow­skim fana­ty­zmem. Wszę­dzie było peł­no ekip tele­wi­zyj­nych, ale ludzi oku­pu­ją­cych Pałac było w sumie nie­wie­lu. Robi­li jed­nak wystar­cza­ją­ce zamie­sza­nie, bym nie zauwa­żył, że krzy­ża wca­le już tam nie ma. Dowie­dzia­łem się o tym dopie­ro po powro­cie domu. Taki z tego wnio­sek, że może gdy­bym poje­chał do sto­li­cy wcze­śniej, to może i pro­blem krzy­ża może choć­by czę­ścio­wo został roz­wią­za­ny szybciej 🙂

Zobacz wszyst­kie zdjęcia

Wczesnojesienna wycieczka do Saczyna

Dzi­siaj poje­cha­łem na rowe­rze do Saczy­na. Z moich obser­wa­cji wyni­ka, że jesie­ni jesz­cze nie widać, choć pew­nie gdzieś tam na hory­zon­cie zaczy­na się cza­ić. Ale prze­cież jesień, to chy­ba naj­ład­niej­sza pora roku.

IMG518.jpg
Lasek w Saczy­nie. Klik­nij, by zoba­czyć wię­cej zdjęć.

Bieszczady – sprawozdanie

Nasza wyciecz­ka w góry – Biesz­cza­dy – naj­bar­dziej dzi­ki frag­ment Pol­ski – trwa­ła od 3 do 13 sierp­nia. To w dużym zaokrągleniu…

3 sierp­nia – mie­li­śmy wyje­chać z Ostro­wa Wiel­ko­pol­skie­go; pierw­szy etap zakła­dał podróż do Rze­szo­wa. Po raz kolej­ny mie­li­śmy oka­zję prze­ko­nać się, że PKP to jed­na, wiel­ka Czar­na D_ _ a. Tam nikt nic nie wie. Pociąg się spóź­nił 3 godzi­ny i nikt nie wie dla­cze­go. Zapo­wia­da­ją go „Do Kra­ko­wa”. My się pyta­my: „Ale prze­cież miał być do Rze­szo­wa”. Zawia­dow­ca nas uspo­ka­ja, że tak, tak „oni tak zapo­wia­da­ją, ale on jedzie do Rzeszowa”.

Nie­kom­pe­ten­cja pra­cow­ni­ków kolei uka­za­ła się jed­nak w całej kra­sie, gdy pociąg wto­czył się wresz­cie na peron: pyta­my się kie­row­ni­ka pocią­gu: „To pociąg do Rze­szo­wa” – „Nie wiem… chy­ba nie… chy­ba do Kra­ko­wa” – „A gdzie pociąg do Rze­szo­wa” – „Nie wiem, ale inny już dzi­siaj nie przy­je­dzie”. Zatka­ło nas.

Musie­li­śmy do nie­go wsiąść, bo nie było inne­go wyj­ścia. Gdy kon­tro­ler spraw­dzał bile­ty, zno­wu się pyta­my, cze­mu się spóź­nił, on zaczął beł­ko­tać: „no tak… tak… trzy godziny…”

Całe szczę­ście oka­za­ło się, że w Kato­wi­cach nastą­pi­ła zmia­na dru­ży­ny kon­duk­tor­skiej. Wte­dy też oka­za­ło się, że jed­nak jedzie­my do Rze­szo­wa. Tam wylą­do­wa­li­śmy z trzy­go­dzin­nym opóź­nie­niem. Dobrze, że mie­li­śmy duży zapas na następ­ny pociąg.

4 sierp­nia – Wsie­dli­śmy do pocią­gu do Jasła, któ­ry tak napraw­dę jechał do Sano­ka, więc dotar­li­śmy tam bez prze­szkód. Nie­ste­ty pociąg był w rze­czy­wi­sto­ści szy­no­bu­sem, dla­te­go 5 godzi­ny tłu­kli­śmy się skła­dem wol­niej­szym od prze­cięt­ne­go samo­cho­du na nie­wy­god­nych sie­dze­niach. Odle­głość jest bar­dzo nie­wiel­ka z Rze­szo­wa do Sano­ka, ale stan toro­wisk bar­dzo zły. Szar­pie, rzu­ca, pod­ska­ku­je, robi się niedobrze…

W koń­cu doje­cha­li­śmy do Sano­ka, gdzie jesz­cze cze­kał nas pościg za auto­bu­sem do Sękow­ca – czy­li nasze­go wła­ści­we­go celu. Tam doje­cha­li­śmy po 2,5 godzi­nie jaz­dy brud­nym, powol­nym i śmier­dzą­cym auto­bu­sem Veolia Transport.

Gdy dotar­li­śmy do Sękow­ca, kra­jo­braz Biesz­czad mógł wywo­łać skraj­ne wra­że­nia: z jed­nej stro­ny pięk­ne góry, a z dru­giej – wstręt­na pogo­da; bar­dzo pada­ło. Doczoł­ga­li­śmy się jed­nak jakoś do nasze­go dom­ku poło­żo­ne­go na wzgó­rzu. Budy­ne­czek jest drew­nia­ny, bez ogrze­wa­nia. Jest tam „kuch­nia” i „łazien­ka”. Warun­ki nie jakieś świet­ne, ale moż­na się przy­zwy­cza­ić. Poza tym spo­kój. Nawet w szczy­cie sezo­nu tury­stów jest nie­wie­lu. To już przy­naj­mniej jeden powód, by się zako­chać w tej czę­ści gór.

5 sierp­nia – pierw­szy wła­ści­wy dzień był luź­niej­szy. Poszli­śmy do Zatwar­ni­cy (więk­sza wieś), gdzie jest np. sklep. Wybra­li­śmy się nad potok Hyla­ty, gdzie jest wodo­spad Sze­pit. Kie­dyś był on podob­no więk­szy, ale jacyś „geniu­sze” posta­no­wi­li go wysa­dzić w powietrze.

Potok Szepit na Hylatym
Potok Sze­pit na Hylatym

Odwie­dzi­li­śmy też świę­te miej­sce – czy­li potoczek.

Potok
Potok

6 sierp­nia – Pierw­sza poważ­na wypra­wa na Dwer­nik Kamień. Jest to góra o wyso­ko­ści 1004 m n.p.m. Wcho­dze­nie na nią jest dość męczą­ce z powo­du strasz­ne­go bło­ta i stro­mych ście­żek. Wła­zi się tam ponad 2 godzi­ny (dłu­żej niż na Kaspro­wy Wierch!). Ale za to na górze cze­ka­ją nas pięk­ne wido­ki i… krza­ki z jagodami.

Krajobraz z Punktu Widokowego
To nie jest widok z Dwer­ni­ka Kamie­nia, tyl­ko z Punk­tu wido­ko­we­go. Ale i tak jest ładnie.

7 sierp­nia – Tego dnia poje­cha­li­śmy na Świę­to Żubra do Luto­wisk – wsi nad wsia­mi (tj. tro­chę bli­żej cywilizacji).

8 sierp­nia – Dzień leże­nia odło­giem, czy­ta­nia ksią­żek i kąpie­li w Sanie.

9 sierp­nia – Punkt szczy­to­wy naszej wypra­wy: zdo­by­wa­nie Poło­ni­ny Wetliń­skiej. Ale naj­pierw trze­ba było zdo­być Brze­gi Gór­ne, czy­li jakoś dotrzeć do pod­nó­ża góry. Uda­ło się to nam dzię­ki trzem kolej­nym auto­sto­pom. Poło­ni­na Wetliń­ska jest napraw­dę cudow­na. Naj­trud­niej­szy jest pierw­szy etap – do schro­ni­ska Pucha­tek. Potem jakoś leci. Nie mam stam­tąd na razie zdjęć.

Na nasze szczę­ście z Poło­ni­ny moż­na zejść wprost do Zatwar­ni­cy, gdzie w hote­lo­wej sto­łów­ce zje­dli­śmy pierogi.

IMG483.jpg
Reszt­ki cerkwi

10 sierp­nia – Tego dnia wybra­li­śmy się do wsi Kry­we. Nie poszli­śmy tam jed­nak tak, jak naka­zu­je mapa i szlak, ale tra­są wła­sną – cie­kaw­szą i krót­szą. Naj­pierw szli­śmy wzdłuż Sanu, a potem przez nie­go się prze­pra­wia­li­śmy. Potem trze­ba jesz­cze było zna­leźć cel wycieczki.

Tama zrobiona przez bobry (może one zaczną robić wały przeciwpowodziowe?)
Tama zro­bio­na przez bobry (może one zaczną robić wały przeciwpowodziowe?)

W tam­tej oko­li­cy są koło sie­bie dwie opusz­czo­ne wsie: Kry­we i Hul­skie. W Kry­we znaj­du­ją się ruiny dwo­ru, któ­ry tam ist­niał, a tak­że reszt­ki cer­kwi. Natknę­li­śmy się tak­że na tamę wyko­na­ną przez bobry.

11 sierp­nia – To był dzień lenia. Wyką­pa­li­śmy się w Sanie, odwie­dzi­li­śmy Poto­czek, zje­dli­śmy pie­ro­gi w hote­lu i po raz ostat­ni sie­dzie­li­śmy przy ognisku.

12 sierp­nia – Musie­li­śmy wcze­śnie wstać, by zdą­żyć na auto­bus. Poje­cha­li­śmy sta­rym żdżo­rem do Ustrzyk Dol­nych. Z nich nowym mer­ce­de­sem do Sano­ka. Oka­za­ło się, że dwo­rzec w Sano­ku jest zupeł­nie opusz­czo­ny, ale znaj­du­je się tam bar­dzo dobra piz­ze­ria, z któ­rej sko­rzy­sta­li­śmy. Kosz­mar roz­po­czął się w szy­no­bu­sie do Rze­szo­wa. Na sta­cji razem z nami sie­dzia­ła kolo­nia (spor­to­wa, wszy­scy – mówiąc eufe­mi­stycz­nie – z nad­mia­rem ener­gii), a w pocią­gu cze­ka­ła na nas już dru­ga – har­cer­ska. A har­ce­rze mi się ostat­nio dobrze nie koja­rzą. Było cia­sno… Nie lepiej było na dwor­cu w Rze­szo­wie, gdzie peron był wypeł­nio­ny po brze­gi. Ale nie chce mi się o tym pisać.

13 sierp­nia – W środ­ku nocy doje­cha­li­śmy do Wro­cła­wia. Oka­za­ło się, że na dwor­cu auto­bu­so­wym nie zna­ją tam cze­goś takie­go, jak roz­kład jaz­dy. To zna­czy, jest, ale wewnątrz. A sam dwo­rzec jest w nocy zamknię­ty. Nigdy mi tak jesz­cze Wro­cław nie pod­padł. Osta­tecz­nie do Kali­sza doje­cha­li­śmy pocią­giem, któ­ry – choć wyje­chał punk­tu­al­nie – w Kali­szu i tak był spóź­nio­ny. Praw­dę mówią (ostat­ni wie­le razy jeź­dzi­łem pocią­giem) nie zda­rzy­ło się jesz­cze, aby któ­ry pociąg dale­ko­bież­ny przy­je­chał punktualnie…

Na tym wyciecz­ka się zakoń­czy­ła. Zobacz wszyst­kie zdjęcia

O lud­no­ści W Biesz­cza­dach nie ma cze­goś takie­go, jak „góra­le” czy „lud­ność rdzen­na”. Oczy­wi­ście tako­wa daw­niej tam ist­nia­ła, ale wszyst­ko zosta­ło znisz­czo­ne wraz z wysie­dle­nia­mi – głów­nie akcją „Wisła”. Po daw­nych miesz­kań­cach pozo­sta­ły licz­ne ruiny, jak wspo­mnia­ne prze­ze mnie reszt­ki cer­kwi, czy dwo­ru. W Kry­we moż­na spo­tkać np. miej­sce, gdzie daw­niej był sad.

O trans­por­cie W Biesz­cza­dach prze­woź­ni­kiem auto­bu­so­wym jest Veolia Trans­port, któ­rej usłu­gi pozo­sta­wia­ją mie­sza­ne wra­że­nia. Nie­któ­re auto­bu­sy są nowe, ale więk­szość to roz­kle­ko­ta­ne gru­cho­ty. Połą­cze­nia mię­dzy więk­szy­mi gmi­na­mi są nie­złe, ale poza tym, to jest raczej kiep­sko. Poza tym – nawet, jeśli auto­bus jest na roz­kła­dzie – to wca­le nie moż­na być zupeł­nie pew­nym, że przy­je­dzie. Może będzie, a może nie. Tro­chę jak z PKP. Poza tym, jest to prze­woź­nik pry­wat­ny i więk­szo­ści ulg nie honoruje.

O Sanie To rze­ka dość sze­ro­ka, z wart­kim nur­tem. Jed­nak w górach przy­po­mi­na raczej więk­szy potok. Jest raczej płyt­ka. Dno jest bar­dzo kamie­ni­ste, brze­gi są zbu­do­wa­ne ze skał. Kie­dy spad­nie deszcz, poziom nie­znacz­nie się pod­no­si, a woda sta­je się mętna.

O Rze­szo­wie To mia­sto z pięk­ną sta­rów­ką, sto­li­ca woj. pod­kar­pac­kie­go. Nie­opo­dal dwor­ca znaj­du­je się cen­trum han­dlo­we, dobrze zaopa­trzo­ne. Znaj­du­je się tam chy­ba jedy­ny wyre­mon­to­wa­ny dwo­rzec kole­jo­wy w kraju.

Wakacje oficjalnie rozpoczęte

Ofi­cjal­nie roz­po­czę­ły się już waka­cje. To zna­czy dla całej resz­ty, bo ja je mam już od dwóch mie­się­cy. Tak więc – wiel­kiej zmia­ny nie odczu­łem i nie odczu­ję w naj­bliż­szym czasie.

W ramach rekre­acji waka­cyj­nej odby­łem wczo­raj i dziś dwie milu­sie wyciecz­ki rowe­ro­we o dokład­nie tych samych tra­sach. zdjęcia

1850 lat Kalisza

Dokład­nie tydzień temu mia­ła swo­ją kul­mi­na­cję wiel­ka feta zor­ga­ni­zo­wa­na z oka­zji 1850-lecia Kali­sza – „18,5 wie­ku Cali­sii” – tak to mnie wię­cej nazwa­no. Obcho­dy tego nie­zwy­kłe­go jubi­le­uszu trwa­ją cały rok, ale teraz z oka­zji dni Kali­sza, pod­kre­ślo­ne były w spo­sób szczególny.

Tydzień temu uli­ca­mi Kali­sza prze­szła wiel­ka para­da Rzy­mian i bar­ba­rzyń­ców mają­ca upa­mięt­nić antycz­ne korze­nie mia­sta. Wzię­li w niej udział człon­ko­wie grup rekon­struk­cyj­nych z Kalisz, oko­lic i  miast part­ner­skich (z Wiel­kiej Bry­ta­nii, Sło­wa­cji…). Było na co popatrzeć.

IMG_1299.JPG IMG_1308.JPG IMG_1313.JPG
zdję­cia


Wyda­je mi się, że Kalisz zna­lazł cał­kiem cie­ka­wy spo­sób na pro­mo­cję mia­sta. Oczy­wi­ście poja­wia­ją się gło­sy kry­ty­ki, jak choć­by arty­kuł, któ­ry uka­zał się nie­daw­no w „Poli­ty­ce”. Jak widać, oni [czy­li układ 😉 ] dobrze pil­nu­ją, by przy­pad­kiem Kalisz nie stał się zbyt prężny…

Fakt fak­tem, że w naszym mie­ście wie­le jed­nak trze­ba jesz­cze zmie­nić, jak choć­by dwo­rzec kole­jo­wy, któ­ry jest esen­cją bru­du i smro­du, a jed­no­cze­śnie był wizy­tów­ką Kali­sza dla tych, któ­rzy przy­je­cha­li do nie­go pociągiem.

Warto zobaczyć

Kalisz 18,5 – infor­ma­cje o obcho­dach roku jubi­le­uszo­we­go, kalen­da­rium wyda­rzeń &c&c.

Sta­ry Kalisz – feno­me­nal­na stro­na poświę­co­na histo­rii Kali­sza zawie­ra­ją­ca cie­ka­we arty­ku­ły, archi­wal­ne zdję­cia, sta­re mapy i wie­le innych…

Teorie spiskowe

Wsze­la­kie media mają taką dużą wadę, że jak się ucze­pią jakie­goś tema­tu, to nie odpusz­czą, dopó­ki nie prze­wał­ku­ją go na wszyst­kie stro­ny. Po 10 kwiet­nia od rana do nocy w tele­wi­zji, radiu i inter­ne­cie było to samo. Podob­nie jest teraz, ale tema­tem mie­sią­ca zosta­ła powódź. Rze­czy­wi­ście była ona dosyć nie­spo­dzie­wa­na, a o jej roz­mia­rach świad­czy rów­nież to, że mówio­no o niej w mediach nie tyl­ko kra­jo­wych, ale i światowych.

Po kata­stro­fie pre­zy­denc­kie­go samo­lo­tu w pew­nym toruń­sko-kato­lic­kim radiu zaczę­ły się poja­wiać infor­ma­cje, że mgła uno­szą­ca się nad lot­ni­skiem była sztucz­nie wytwo­rzo­na przez tajem­ni­czych osob­ni­ków. Teraz oso­by zwią­za­ne – jak­by nie było – z tym krę­giem, raczą nas jesz­cze cie­kaw­szy­mi infor­ma­cja­mi, a raczej domy­sła­mi, że i powódź zosta­ła wywo­ła­na celo­wo. Infor­mu­je o tym „Gaze­ta”. Oto, co mówią ojco­wie pau­li­ni z Częstochowy:

Z wie­lu rejo­nów Pol­ski, a zwłasz­cza z miejsc na tere­nach dotknię­tych w ostat­nim okre­sie ulew­ny­mi desz­cza­mi i burza­mi, otrzy­mu­je­my od licz­nych osób nie­po­ko­ją­ce sygna­ły. Według tych – pokry­wa­ją­cych się ze sobą infor­ma­cji – wszyst­kie one mówią o poja­wia­niu się co pewien czas samo­lo­tów pozo­sta­wia­ją­cych za sobą dziw­ne smu­gi na nie­bie. Według naocz­nych świad­ków samo­lo­ty te widocz­ne były w tych rejo­nach pol­skiej prze­strze­ni powietrz­nej, w któ­rych – wkrót­ce po ich prze­lo­cie – powsta­wa­ły nie­spo­dzie­wa­nie potęż­ne chmu­ry desz­czo­we i nie­ba­wem wystę­po­wa­ły nad­zwy­czaj obfi­te opady
Wię­cej… http://wyborcza.pl/1,75248,7975444,Pytania_z_Jasnej_Gory__Czy_powodzie_w_Polsce_powoduja.html#ixzz0pyh6aO5R

Żało­sne.

Jeśli cho­dzi o powódź, to jej skut­ki są widocz­ne rów­nież w Kaliszu.


IMG252.jpg
Leni­wa Barycz na dro­dze do Rososzycy


A teraz coś cie­kaw­sze­go. Tydzień temu byłem na wyciecz­ce rowe­ro­wej – doje­cha­łem aż do Roso­szy­cy. Muszę się pochwa­lić, że jeż­dżę coraz dalej. W Roso­szy­cy jest cie­ka­wy kościół oraz reszt­ki folwarku.